Οι Καλυτερες Ταινιες Της Χρονιας (10 – 6)

10) Mad Max, Ο Δρόμος Της Οργής – Τζορτζ Μίλερ

”Ο Τζορτζ Μίλερ, ο οραματιστής δημιουργός της μελλοντολογικής δυστοπίας που έχει σαν ήρωα τον ανυπότακτο, τρελό Μαξ, επιστρέφει τρεις δεκαετίες μετά για να εκσυγχρονίσει μια μυθολογία που έθεσε νέους κανόνες στο χώρο της φαντασίας, της περιπέτειας ή ακόμη και του γουέστερν, όπως και στον τρόπο με τον οποίο κατασκευάζεται αγνό, πρωτόγονο σινεμά όταν αυτό αξιοποιεί τα πιο αυθεντικά υλικά και μέσα. Η αυστραλέζικη, αξεπέραστη τριλογία της δεκαετίας του 1980, βρίσκει στο ‘Δρόμο της Οργής’, έναν αντιπροσωπευτικό διάδοχο για μια νεώτερη γενιά που δείχνει να έχει εθιστεί και αποβλακωθεί, όχι μόνο από την αλόγιστη οπτικοποίηση της βίας και των σεξιστικών στερεότυπων που αυτή κουβαλάει, αλλά και από την καταχρηστική χρήση μιας ψηφιακά χάρτινης, τεχνολογίας. Το καταφέρνει μάλιστα με τον παλιό, παραδοσιακό τρόπο, μέσα από εντυπωσιακά σταντς, μακροσκελείς σκηνές μαχών, ανατριχιαστική αξιοποίηση της ηχητικής και μουσικής παλέτας, εκπληκτική σκηνογραφία και ενδυματολογία, πραγματική πλανοθεσία, χαρακτήρες παλλόμενους μα προπαντός ζωντανούς. Ο Τζορτζ Μίλερ, βρίσκεται σε εξωφρενικά διαολεμένη φόρμα, τόσο σε επίπεδο ιδεών, όσο και σε επίπεδο ενέργειας και κινηματογραφικού ρυθμού και αυτό είναι κάτι που το πιστοποιεί από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό αυτής της εποποιίας.”

9) Τα Μυαλά Που Κουβαλάς – Πίτερ Ντόκτερ

”Μέσα από την κοπιαστική προσπάθεια που θα καταβάλλουν τα δύο συναισθήματα για να περισώσουν τις κεντρικές αναμνήσεις της Ράιλι και να επιστρέψουν αλώβητα στο κέντρο ελέγχου, θα συνειδητοποιήσουν, πόσο πολύτιμα και συμπληρωματικά λειτουργούν τελικά, το ένα για το άλλο. Το προσωπικό βάθος και η συλλογική έκταση της κατανόησης αυτής δεν θα επέλθει αβίαστα, όταν πραγματωθεί όμως, θα οδηγήσει σ’ ένα πλήρες εξισορροπητικό και ενοποιητικό φινάλε. Η χαρά, θα αφήσει στην άκρη τον κυριαρχικό της  χαρακτήρα, και θα αντιληφθεί πως χωρίς τη λύπη δεν δύναται να υπάρξει, αλλά και η λύπη θα καταλάβει πως μπορεί να φανεί το ίδιο χρήσιμη και αυτό είναι κάτι που μόνο με τη βοήθεια της χαράς μπορεί να το πετύχει. Αυτή η συναισθηματική συμφιλίωση που επιτυγχάνεται ανάμεσα στα δύο θεμελιώδη συναισθήματα είναι διασκεδαστική, αλλά και συγκινητική. Ο Πίτερ Ντόκτερ, παρουσιάζει ένα ανεπανάληπτο οδοιπορικό στο μυαλό του ανθρώπου και τον κόσμο των συναισθημάτων. Μπορεί να μην καταφέρνει να υπερκεράσει τη σπαραξικάρδια ωριμότητα ενός ‘Ψηλά στον ουρανό’ ή τη διαστημική ποιητικότητα του ‘Γουόλ-Υ’, διαθέτει όμως, ένα πολυεπίπεδο σενάριο, μερικές ευφάνταστες προτάσεις, πρωτότυπους χαρακτήρες και μια απαράμιλλη εικαστική τελειότητα στα περιβάλλοντα που δημιουργεί που του παρέχουν το δικαίωμα να προσθέσει μια ακόμη σπουδαία ταινία στη μεγάλη λίστα επιτυχιών της Pixar.”

8) Το Τραγούδι Του Φοίνικα – Κρίστιαν Πέτσολντ

”Στο τεντωμένο σκοινί της συνειδητοποίησης και της παραδοχής των γεγονότων, οι ήρωές μας, θα επιχειρήσουν να σχοινοβατήσουν. Κάποιοι θα τα καταφέρουν και θα μεταφερθούν απέναντι (όχι πάντως αλώβητοι), άλλοι πάλι θα χάσουν την επισφαλή ισορροπία τους και θα καταβαραθρωθούν. Ένα όμορφο και αισθαντικό τραγούδι που θα εκτελεστεί ζωντανά (το κλασσικό ‘Sleep Low’ του Kurt Weill, ερμηνευμένο εξαιρετικά από την ίδια, τη Νίνα Χος), θα περιγελάσει με δηκτικότητα την υποκρισία των παρευρισκομένων, ενώ ταυτόχρονα θα προοικονομήσει με διακριτικό – συμβολικό τρόπο την κατάληξη μιας ερωτικής σχέσης. Στην υπέροχη αυτή σκηνή, η Νέλλη, θα αναγεννηθεί για ακόμη μια φορά από τις στάχτες της και από ένα ασθενικό και απροσδιόριστο πλάσμα θα μεταμορφωθεί σε μια αποφασιστική και συνειδητοποιημένη γυναίκα. Με αυτό τον τρόπο, ο Κρίστιαν Πέτσολντ θα ολοκληρώσει την πιο πολυεπίπεδη και ενδιαφέρουσα ταινία της φιλμογραφίας του και οι θεατές θα βιώσουν την ανυποχώρητη προσπάθεια μιας Εβραίας επιζήσας να αναγνωριστεί ως Γερμανίδα. Την προσπάθεια μιας χώρας να ανασυνταχθεί, μέσα από την αποτρόπαια φρίκη που προκάλεσε χωρίς να έχει τη θέληση ή το θάρρος να αντιμετωπίσει την τρομαχτική αλήθεια κατάματα.”

7) Έμφυτο Ελάττωμα – Πολ Τόμας Άντερσον

”Μέσα από μια περίτεχνη και πιστή κινηματογραφική διασκευή, ο δεξιοτέχνης Πολ Τόμας Άντερσον, μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το πολυεπίπεδο και πολυσχιδές μυθιστόρημα του Τόμας Πίντσον. Από την παραπλανητική – αναγνωριστική συνάντηση του Ντοκ Σπορτέλο με την Σάστα στην εναρκτήρια σκηνή της ταινίας, μέχρι την παραισθησιογόνα – σουρεαλιστική συνεύρεση του Ντοκ Σπορτέλο με τον Μπιόρνσεν λίγο πριν τους τίτλους τέλους, η γνώριμη σκηνοθετική βιρτουοζιτέ του Αμερικανού δημιουργού γίνεται παραπάνω από εμφανής και ευθύνεται για μερικές πραγματικά εμπνευσμένες και εξωπραγματικές στιγμές. Το ‘Έμφυτο Ελάττωμα’ μπορεί να θέτει στον σύνθετο πυρήνα του μια ιστορία ρομαντικής αναζήτησης και αστυνομικού μυστηρίου, κάτι τέτοιο όμως, συμβαίνει διαθέτοντας πηγαίο, ανορθόδοξο χιούμορ και ψήγματα νοσταλγίας. Αφορμής δοθείσης, ο Πολ Τόμας Άντερσον, πηγαίνει την απαιτητική και τολμηρή του τέχνη ένα βήμα πιο μακριά, στην προσπάθεια που καταβάλλει για να αποκωδικοποιήσει όλα όσα συνθέτουν την απατηλή ψευδαίσθηση της ανθρώπινης ύπαρξης και του αμερικάνικου ψυχισμού, ενώ χάρη στον αταξινόμητο χαρακτήρα αυτής της ταινίας, ο θεατής εισέρχεται στο ψυχεδελικό (πολύχρωμο – πολύβουο) σύμπαν του Τόμας Πίντσον και σταδιακά πλανεύεται από την ατελή και ελαττωματική φύση των χαρακτήρων.”

6) Birdman Ή Η Απρόσμενη Αρετή Της Αφέλειας – Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου

”Το αριστουργηματικό, εναρκτήριο μονοπλάνο θα ακολουθήσουν και άλλα εφάμιλλα ή πιο εντυπωσιακά (μονοπλάνα) τα οποία θα ενωθούν με μαγικό σχεδόν τρόπο ώστε να φαντάζει αδιάσπαστο το σύνολο. Το κατακερματισμένο και σπονδυλωτό παρελθόν του σκηνοθέτη εγκαταλείπεται για χάρη μιας ενιαίας και αδιάκοπης αφήγησης. Από τις συναισθηματικά εκβιαστικές και πανανθρώπινες ιστορίες [Χαμένες Αγάπες (2000), 21 Γραμμάρια (2003), Βαβέλ (2006),Biutiful (2010)] στον εκτυφλωτικό πυρετό και τον δημιουργικό αυτοσαρκασμό που επικρατεί στο θεατρικό σανίδι, ο Ινιαρίτου εμπνέεται από την ίδια του την τέχνη και χαρίζει αναμφισβήτητα την ομορφότερη (αν και όχι την καλύτερη) και πιο απαιτητική του δημιουργία. Είναι τέτοια η τεχνική δεξιότητα που επιδεικνύει ο αναγνωρισμένος Μεξικανός σκηνοθέτης, που τυχόν επικίνδυνα προσωπικές ή επιφανειακές αναλύσεις παραβλέπονται με ενδεικτική ευκολία από τον θεατή. Ο τελευταίος από το πρώτο στο τελευταίο μονοπλάνο θα βιώσει μια ανεπανάληπτη, ελκυστική διαδρομή στα άδυτα ενός θεατρικού ανεβάσματος αλλά και της παραδοξότητας που επικρατεί στο μυαλό του ηθοποιού. Μπορεί να μην είναι πρωτόγνωρα ή ενδιαφέροντα όλα όσα θα συναντήσει και θα δει είναι, όμως, η εξαιρετικά απαιτητική σκηνοθετική μέθοδος των επαναλαμβανόμενων μονοπλάνων, ένα εκπληκτικά σφιχτοδεμένο και απολαυστικό καστ και το ιδιοφυές, αυτοαναφορικό χιούμορ που κάνει το ‘Birdman’ να ξεχωρίζει με χαρακτηριστική άνεση από πολλές ταινίες με ανάλογη θεματική.”