Daisy Chain
Ο Αυστραλός συγγραφέας, δημιουργικός διευθυντής και σκηνοθέτης, Γκάλβιν Σκοτ Ντέιβις, σκηνοθετεί μια υπέροχη μικρού μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων, για να μιλήσει για την παγκόσμια μάστιγα του σχολικού εκφοβισμού (bullying). Μέσα από ένα γραφιστικό σχέδιο με αδρές γραμμές (υπεύθυνος σχεδιαστής, ο Φρεντερίκ Βενέτ και εικονογράφος, ο Άντονι Ισινγέρο), δημιουργεί έναν ονειρικό κόσμο, όπου όμως, υπερισχύει το σκοτάδι. Οι επιρροές από την αισθητική του Τιμ Μπάρτον (ή και των αδελφών Γκριμ) είναι πασίδηλες, τόσο όσον αφορά τα χαρακτηριστικά των προσώπων (άνθρωποι χωρίς μάτια), όσο και του κόσμου που τα περιβάλλει (το σκελετωμένο δάσος). Στο περιβάλλον αυτό, η Μπάτερκαπ Μπρι, συλλέγει μαργαρίτες και δημιουργεί στεφάνια με τα οποία ομορφαίνει την ασχήμια γύρω της. Όταν θα αποφασίσει να στολίσει μια εγκαταλελειμμένη παιδική χαρά, θα έρθει αντιμέτωπη με την παραβατική συμπεριφορά, μερικών, κακόβουλων συμμαθητριών. Η σωτήρια επέμβαση του Μπέντζαμιν Μπριούστερ (χαρακτήρας από την ‘Πικραλίδα‘ του 2012), που έχει βιώσει και αντιμετωπίσει με επιτυχημένο τρόπο τον σχολικό εκφοβισμό, θα δώσει μια συνεργατική διευθέτηση, που όχι μόνο δεν θα είναι εκδικητική, αλλά θα είναι και λυτρωτική για όλους.
Ο σκηνοθέτης, εκθέτει το πρόβλημα του σχολικού εκφοβισμού, προτείνει λύσεις και δείχνει κατανόηση. Είναι τόσο μεγάλη, η προσωπική ενασχόληση με το θέμα, που του επιτρέπει να αντιτάσσει το φως στο σκοτάδι και την ειρηνική συμφιλίωση απέναντι σε κάθε εχθρότητα. Πατέρας και ο ίδιος ενός παιδιού, βρέθηκε αντιμέτωπος με το φαινόμενο, όταν ο υιός του δυσαρεστήθηκε από την απρόκλητη και επαναλαμβανόμενη, βίαιη στάση ενός συμμαθητή. Για να κάνει το γιο του να νιώσει και πάλι βολικά με την ιδέα του σχολείου, επέλεξε μια πιο εποικοδομητική κατεύθυνση. Ως συγγραφέας και δημιουργικός διευθυντής μιας εταιρείας (Protein) που δραστηριοποιείται στην παροχή υπηρεσιών ψηφιακής καινοτομίας, ξεκίνησε να σκέφτεται την κατασκευή μιας ευέλικτης πλατφόρμας που θα είναι ικανή να εμπνεύσει την ανταλλαγή απόψεων ανάμεσα στα μέλη των οικογενειών που αντιμετωπίζουν ανάλογα συμβάντα. Ακολουθώντας μια πολύ επιτυχημένη καμπάνια, ολοκλήρωσε μια διαδραστική εφαρμογή (‘Dandelion’) για το iPad. Πρωταγωνιστής αυτού του τολμήματος, ο Μπέντζαμιν Μπριούστερ, ένα αγόρι που σε καθημερινή βάση εκφοβίζεται από τους συμμαθητές του. Η ‘Πικραλίδα’ γράφτηκε (εκδόθηκε και σε έντυπη μορφή) και αναπτύχθηκε (κυρίως ψηφιακά) για να ενθαρρύνει τα παιδιά να χρησιμοποιούν τη φαντασία τους ενάντια στον εκφοβισμό.
Παράλληλα, με τη διαδραστική πλατφόρμα και την έντυπη έκδοση, δημιουργήθηκε και μια μικρού μήκους ταινία για να διηγηθεί την ιστορία του Μπέντζαμιν Μπριούστερ. Όπως και στην ιστορία της Μπάτερκαπ Μπρι, έτσι και σε αυτή, κινητοποιείται με γόνιμους τρόπους, η φαντασία των παιδιών. Η λειτουργία εκείνη, που θα τα βοηθήσει να απελευθερωθούν από τον εκφοβισμό των ανήλικων δυναστών. Και στις δύο περιπτώσεις, τα λουλούδια, όχι μόνο ομορφαίνουν τον αποχρωματισμένο κόσμο που τα περιβάλλει, αλλά λειτουργούν και σαν όργανο εναντίωσης και διαφυγής. Ο Μπέντζαμιν Μπριούστερ, θα ανακαλύψει τις μαγικές ικανότητες των πικραλίδων και θα συνειδητοποιήσει πως οφείλει να ορθώσει ανάστημα, αν θέλει να αντιμετωπίσει το μαρτύριο του σχολικού φοβερίσματος. Ένα εμψυχωτικό φύσημα μιας πικραλίδας θα τον προφυλάξει από την επίκτητη κακεντρέχεια κάποιων παιδιών, ενώ συνάμα θα του αποκαλύψει το κοσμικό σύστημα, έτσι όπως ο ίδιος, επιθυμεί να το δει. Την επίγνωση της προσωπικής του περιπέτειας, ο γενναίος πρωταγωνιστής, θα τη μεταβιβάσει και στην ιστορία της Μπάτερκαπ Μπρι. Γι’ αυτό και η εμφάνιση του, στο ‘Daisy Chain‘, μόνο τυχαία δε μπορεί να θεωρηθεί. Χαρακτηριστικό είναι, πως όταν ο Μπέντζαμιν Μπριούστερ, απελευθερώνει τη Μπάτερκαπ Μπρι από τις μαργαριταρένιες αλυσίδες με τις οποίες την έδεσαν τα κορίτσια, της λέει πως, ”δεν φταίνε αυτές, δεν γνωρίζουν και δεν διδαχθήκανε”.
Ο Μπέντζαμιν Μπριούστερ, αντιμετωπίζει με συγκατάβαση τα παιδιά που εκφοβίζουν και ενθαρρύνει την Μπάτερκαπ Μπρι να δείξει την ίδια επιείκεια απέναντι σε κάθε αντίστοιχη, παραβατική συμπεριφορά. Η εμπειρία του ενός γίνεται κτήμα του άλλου και μέσα από την αλληλοεπίδραση, επιχειρείται να διαμορφωθεί εκείνο το ενδιάμεσο, συμφιλιωτικό μέρος (στην περίπτωση της ταινίας μια ανθοστολισμένη παιδική χαρά). Ένας τόπος, όπου μπορεί να φιλοξενήσει και τα παιδιά που μεγαλώνουν μέσα σ’ ένα αντενδεικνυόμενο και επιθετικό οικογενειακό περιβάλλον. Γι’ αυτό και το ‘Daisy Chain’, ενώ αποτελεί φυσική συνέχεια της προηγούμενης ταινίας (‘Πικραλίδα’) και μοιράζεται πολλά κοινά στοιχεία με αυτή, πηγαίνει τον προβληματισμό ένα βήμα πιο μακριά. Προτείνει λύσεις που προκύπτουν μέσα από τη συμμετοχική δράση και αφορούν κάθε εμπλεκόμενη πλευρά. Κυριότατο μέλημα, μπορεί να παραμένει η προστασία και η υποστήριξη όσων παιδιών βιώνουν τον σχολικό εκφοβισμό, κάτι τέτοιο όμως, δε σημαίνει πως τα παιδιά που τον προκαλούν θα πρέπει να τιμωρηθούν και να απομονωθούν. Στο ‘Daisy Chain’, μέσα από την ευφάνταστη και δημιουργική χρήση των μαργαριτών, η Μπάτερκαπ, θα συμφιλιωθεί με τα κορίτσια και αυτά θα ανακαλύψουν την ομορφιά της αλληλοβοήθειας και τη σημασία που έχει να βάζει κανείς, χρώμα στη ζωή.
Ο σχολικός εκφοβισμός είναι ένα επικίνδυνο φαινόμενο με πανομοιότυπες εκφάνσεις (βία, διάκριση, απομόνωση, εκβιασμός) και τα θύματα του, συνήθως, είναι άνθρωποι που είναι αδύναμοι ή ξεχωριστοί. Στο γκρίζο – μαύρο περιβάλλον (ο ψυχικός κόσμος της Μπάτερκαπ) που λαμβάνει δράση η ιστορία, η παρουσία της Μπάτερκαπ Μπρι γίνεται ευδιάκριτη, μέσα από τη διαφορετικότητα που την χαρακτηρίζει. Η μικρή πρωταγωνίστρια παρουσιάζεται με πολύχρωμο ρουχισμό να περιδιαβαίνει μονάχη και να δημιουργεί περίτεχνες ενώσεις από μαργαρίτες, ενώ τα κακοήθη κορίτσια με σκιερές αμφιέσεις να δρουν ομαδικά με σκοπό να προκαλέσουν κάποια σωματική ή ψυχολογική βλάβη που θα ικανοποιήσει την ανεπάρκεια που αισθάνονται. Όταν το σκιερό μέρος αποκτήσει και πάλι ζωντάνια από τις μαργαρίτες, η Μπάτερκαπ Μπρι, θα κοινωνήσει αυτόν τον μαγικό τόπο, τα άλλα κορίτσια θα δεχθούν την πρόσκληση και έτσι στο τέλος, θα αγκαλιάσουν την ανομοιότητα της ηρωίδας. Ενοποιητικές προσπάθειες, όπως τούτη που επιχειρεί ο Γκάλβιν Σκοτ Ντέιβις, ενθαρρύνουν τα παιδιά να αντιμετωπίσουν πιο ενεργητικά το πρόβλημα. Προτάσσοντας το σύνθημα, πως ”ο σχολικός εκφοβισμός είναι για ανθρώπους που δεν έχουν φαντασία”, ο σκηνοθέτης, κατορθώνει να κερδίσει την εμπιστοσύνη και να τονώσει την αυτοεκτίμηση των παιδιών που απειλούνται, αλλά και να δημιουργήσει το περιβάλλον, ώστε να αποκτήσουν έναν ευγενή σκοπό, εκείνα που εκβιάζουν. Το τελευταίο, φυσικά και είναι, μια πιο σύνθετη και απαιτητική διαδικασία.
Παρ’ όλα αυτά, η οικογενειακή περιπέτεια του Γκάλβιν Σκοτ Ντέιβις, επιβεβαιώνει πως κάτι τέτοιο, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να γίνει εφικτό. Όταν, ο γιος του κοινοποίησε, ότι πέφτει θύμα της ενοχλητικής στάσης ενός συμμαθητή, ο σκηνοθέτης ενεργοποιήθηκε. Πριν καταλήξει στην οριστική μορφή (εφαρμογή, ταινία, έντυπο), που θα είχε η δημιουργική του ιδέα, ο Ντέιβις αποκάλυψε στον γιο του, τον χαρακτήρα του Μπέντζαμιν Μπριούστερ και τη φαντασιώδη χρησιμοποίηση των πικραλίδων. Την επόμενη μέρα, ο γιος του, προσέγγισε το παιδί που τον εκφόβιζε και του πρότεινε να σχεδιάσουν μαζί το δικό τους κόμικ. Με την προσδοκία, η Μπάτερκαπ Μπρι και ο Μπέντζαμιν Μπριούστερ, να αποτελέσουν μέρος ενός μεγαλεπήβολου σχεδίου που θα εμπεριέχει περισσότερους χαρακτήρες, πλούσιες ιστορίες και διαθέσιμα τεχνολογικά εργαλεία (οι γονείς και τα παιδιά χρειάζονται και άλλα ανάλογα εγχειρήματα, καθώς και τη δυνατότητα, να μπορούν να έχουν απρόσκοπτη προσπέλαση σε αυτά). Αξίζει να σημειωθεί, πως για να αποκτήσει μεγαλύτερη προβολή η προσπάθεια (που συνοδεύεται, αν και δυστυχώς αυτοπεριορίζεται, από μια εφάμιλλη εφαρμογή για το iPad), επιστρατεύθηκε η αναγνωρίσιμη φωνή της Κέιτ Γουίνσλετ. Η τελευταία, ανέλαβε αμισθί, το απαιτητικό κομμάτι της αφήγησης. Η άμεμπτη και καθαρή εκφορά της, οι συναισθηματικές διακυμάνσεις στον τόνο της φωνής της, καταφέρνουν να αποδώσουν την ομοιοκατάληκτη περιγραφή με υποδειγματικό τρόπο. Ταυτόχρονα, το διακριτικό μελωδικό θέμα (η σύνθεση ανήκει στον Χίλτον Μόουντεϊ) που ακούγεται, υπογραμμίζει την αφήγηση και υποστηρίζει την ιστορία, μέχρι να καταλήξει μαζί με την ηρωίδα στο πανέμορφο κλείσιμο της ταινίας.
