Γιορτη χωρις ανωνυμους και ανεπιθυμητους καλεσμενους

Από τη μεγάλη, στρατιωτική παρέλαση στη Θεσσαλονίκη, στην αντίστοιχη μαθητική στην Αθήνα η εικόνα ίδια και απαράλλακτη:

Ένα αδιαπέραστο τείχος από κλούβες, μερικές σειρές από κάγκελα, δυνάμεις ασφαλείας και σώματα καταστολής, όχι μόνο στα σημεία από τα οποία θα περάσει η παρέλαση αλλά και στους γύρω δρόμους.

Η γιορτή αυτή, πρέπει πάση θυσία, να μην αμαυρωθεί. Το μήνυμα πρέπει να μεταδοθεί από άκρη σε άκρη, καθαρά και δυνατά. Αυτή η παρέλαση θα ολοκληρωθεί, δίχως απρόοπτα και δίχως παρεμβάσεις.

Μια υπερυψωμένη εξέδρα, εξέδρα του παραλόγου, γεμάτη από επίσημους,  καλοζωισμένους προσκεκλημένους, νοσταλγούς μιας άλλης εποχής, μιας εποχής που ούτε οι ίδιοι δεν έχουν ακόμη κατανοήσει. Κοντοστέκονται όρθιοι και χαιρετιούνται, χαμογελούν και φωτογραφίζονται. Γνωρίζονται όλοι πολύ καλά μεταξύ τους.

Είναι στη θέση τους, σε λίγο η παρέλαση θα ξεκινήσει και οι τιμές που τους αναλογούν θα αποδοθούν. Έχουν ξαναβρεθεί εκεί, ξέρουν τη διαδικασία.

Οι ίδιοι, είτε εκλεγμένοι απευθείας από τον λαό, είτε μέσα από εσωτερικές κομματικές διεργασίες, θεωρούν πως τον εκπροσωπούν επάξια. Αυτοί, ένα ολόκληρο έθνος!

Κάνουν λόγο για ομοψυχία και ενότητα προκειμένου να οδηγηθεί η χώρα ξανά στην ευμάρεια. Ξεχνούν πως η χώρα αυτή βρέθηκε στη δυσμένεια και την ανέχεια εξαιτίας επαναλαμβανόμενα λανθασμένων πολιτικών χειρισμών. Των δικών τους χειρισμών!

Ξεχνούν, όσο αυτοί βρίσκονται εκεί πάνω και αναπολούν τις παρελάσεις όπως αυτές γινόντουσαν στο παρελθόν. Κάνουν λόγο για τη σημασία και τη σπουδαιότητα μιας τέτοιας γιορτής. Τότε που ο κόσμος συνέρρεε πειθήνια και αγόγγυστα για να αποδώσει και αυτός τιμές και να θαυμάσει τα όπλα και τον εξοπλισμό ενός άλλου βασιλιά, γυμνού από δημοκρατικές ενδυμασίες.

Γιορτή σιωπηλή, χωρίς γέλια, χωρίς ιαχές και χειροκροτήματα. Ο λαός παρακολουθεί βουβό το θέαμα από την τηλεόραση. Σε λίγο μια φωνή, σκίζει τους αιθέρες, ”Σηκώστε ψηλά το κεφάλι”. Για λίγο κάνει να το σηκώσει αλλά αδυνατεί να το συγκρατήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Το βλέμμα πάλι στραμμένο παθητικά στην οθόνη. Έχει συνηθίσει να υπομένει.

Η παρέλαση πέρασε και οι επίτιμοι, θαμπωμένοι, παραμένουν για λίγο ακόμη. Θα είναι και στην επόμενη παρέλαση εκεί. Ο λαός τους παρακολουθεί από την τηλεόραση. Η σύνδεση δεν έχει χαθεί ακόμη.