Τα προεκλογικα σποτ της Νεας Δημοκρατιας (Μερος 1)
1ο σποτ, (εμείς φτιάχνουμε το γήπεδο):
Σε μια αλάνα μια ομάδα από παιδιά παίζει μπάλα. Ο ένας από τους παίχτες θα σκοράρει, μόνο και μόνο, για να βρεθεί η μπάλα στα επιδέξια πόδια του Αντώνη Σαμαρά. Με μια κίνηση η μπάλα θα οδηγηθεί στα σταθερά του τα χέρια – πήγε να πέσει αλλά στο τέλος την συγκράτησε. Ο Σαμαράς διαθέτοντας χαμόγελο χιλίων καρδινάλιων θα προσεγγίσει τον Νικόλα, τον σκόρερ του τέρματος, για να του δώσει την μπάλα. Τ’ ότι στο προηγούμενο πλάνο φαινόταν να τον προσεγγίζει ο τερματοφύλακας (άλλο παιδί) δείχνει πως τέτοιες λεπτομέρειες δεν έχουν καμία σημασία κατά την διάρκεια του μοντάζ. Το κοινό ούτως ή άλλως δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει το τεχνικό λάθος από το σωστό.
Ένα κοντινό θα φέρει σε πρώτο πλάνο το πρόσωπο του Νικόλα και τότε με αφύσικη σοβαρότητα θα του πει, ”ο πατέρας μου λέει πως τα πράγματα είναι δύσκολα”. Ο Σαμαράς τον κοιτάζει σαν χάνος μα ταυτόχρονα τον καθησυχάζει με το να του δώσει λίγο χρόνο για να τα πούνε. Έχει φροντίσει να απλώσει το χέρι του πάνω πρώτα και να τον ρωτήσει πως τον λένε. Την ώρα που σκύβει για να καθίσει στο παγκάκι ένα ”αχ” του ξεφεύγει μάλλον θα πρόκειται για ηχητική παράλειψη. Τότε ο Σαμαράς του λέει το αυτονόητο, ”μερικές φορές για να φτιάξεις κάτι σωστό περνάς από δυσκολίες” και με διδακτικό τόνο στην φωνή του τον ρωτάει, ”έτσι δεν είναι;”. Ο πειθήνιος Νικόλας αυτομάτως του απαντάει συγκαταβατικά. Ο Σαμαράς έχει φροντίσει ώστε να μην του αφήσει περιθώριο άλλης επιλογής.
Στο σημείο αυτό, ο Σαμαράς, παίρνει θάρρος και ξεκαθαρίζει την επίσημη γραμμή του κόμματος του αφήνοντας παράλληλα αιχμές για την αντιπολίτευση, ”το θέμα είναι να ξέρεις που θέλεις να πας και να πας με σχέδιο, να πας με γνώση και χωρίς να σταματάς ούτε στιγμή μέχρι να φτάσεις”. Στο μεταξύ παρεμβάλλονται τα αγωνιώδη και μερικώς ενθουσιασμένα ή εμπνευσμένα πρόσωπα των παιδιών που βρίσκονται ολόγυρα του. Και ο Σαμαράς με ταραγμένο ύφος θα πει, ”και σήμερα έχουμε φτάσει την Ελλάδα εκεί που πρέπει”, ο τόνος της φωνής του πάλι πέφτει – μαζί με την Ελλάδα, ”να ξαναγίνει μια κανονική, μια σοβαρή, μια σπουδαία χώρα”, κάνει παύση και κινεί με χαρακτηριστικό τρόπο το χέρι, ”για σένα (ο Νικόλας) και για όλα τα παιδιά”. Το χαμόγελο στα χείλη του Σαμαρά ξαναεμφανίζεται. Λίγο πριν το μεγάλο φινάλε, ο Σαμαράς θα κοιτάξει την κάμερα και χωρίς να διστάσει θα πει κάτι αμφίσημο, ”για να μην γίνουν ποτέ οι δυσκολίες για το σήμερα που λέει ο πατέρας σου και δικές σου δυσκολίες αύριο”. Τώρα ποια είναι σίγουρο τα παιδιά έχουν παραπλανηθεί, το βλέπεις και στο χαζεμένο τους βλέμμα. Μπορούν να συνεχίσουν να προπονούνται αδιάφορα και αυτοί να δουλεύουν ερήμην τους για τον ίδιο ατελέσφορο σκοπό. Όσον αφορά τον πατέρα αυτός μάλλον δεν κατάλαβε κάτι καλά.
Η εκβιαστική μελωδία ενός πιάνου εισβάλλει, ο Σαμαράς θα σηκωθεί και θα δηλώσει, ”για να παίξει μπάλα μια χώρα, όπως και μια ομάδα, πρέπει να έχει γήπεδο”. Η αλληγορική μα απλοϊκή χρήση της μπάλας δηλώνει κάτι που δεν είναι τόσο βαρυσήμαντο, όμως, αγγίζει τα παιδιά, ενώ ταυτοχρόνως γίνεται και νύξη για το πολύπαθο γήπεδο της ΑΕΚ που αποτελεί και σημείο οξυμένης αντιπαράθεσης με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Και συνεχίζει, ”και εμείς της το φτιάχνουμε το γήπεδο, καινούργιο (το λέει με παράπονο μα και υπεροψία!) αυτή είναι η αλήθεια, πες το στον πατέρα σου”. Φυσικά δεν αναφέρει πως αυτό το γήπεδο φτιάχνεται πάνω στα συντρίμμια του προηγούμενου. Ούτε πως οι ίδιοι φρόντισαν ώστε να γκρεμιστεί αυτό. Τώρα που ο Νικόλας παραμυθιάστηκε αρκετά, θα γυρίσει στον πατέρα του και θα του πει την αλήθεια (του Σαμαρά). Και ο πατέρας όσα βάσανα ή δυσκολίες κι αν έχει θα κοιμηθεί ήσυχος. Άλλωστε σημασία δεν έχει το σήμερα αλλά ένα υποθετικό και αχρονικό μετά.
2ο σποτ, (ψηφίζουμε για να κτίσουμε):
Και από την παιδική αθωότητα και ανεμελιά που χαρακτηρίζει μια αλάνα στο περίκλειστο και αγωνιώδες περιβάλλον μιας επιχείρησης. Εκεί στο περιθώριο ενός χώρου, όπου συνήθως βρίσκεται το φωτοτυπικό μηχάνημα, ένας σκυθρωπός εργαζόμενος βγάζει φωτοτυπίες. Οι σκέψεις του χάνονται για λίγο για να επανέλθουν με μια όχι και τόσο βαρυσήμαντη δήλωση που είχε κάνει ο Πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξης Τσίπρας, τόσο από την Λαμία (29 Δεκεμβρίου, προγραμματική σύσκεψη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α στην Στερεά Ελλάδα) όσο και από το Ηράκλειο της Κρήτης (13 Δεκεμβρίου, Περιφερειακή διάσκεψη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α στην Κρήτη). Ασήμαντη σημείωση: στη μια περίπτωση τον σκοπό θα τον έπαιζε ο ζουρνάς ενώ στην άλλη η λύρα και στις δυο πάντως περιπτώσεις πρωταγωνιστικό ρόλο είχε το νταούλι.
”Θα τους χορέψουμε λέει πεντοζάλη στην Ευρώπη και τις αγορές”, ο εργαζόμενος με το που αναφέρει τη λέξη πεντοζάλη κουνάει τα δάχτυλα του με ρυθμό πάνω στο μηχάνημα. ”Μάλιστα, μα είναι δυνατόν (!) να εμπιστευτώ αυτούς τους ανθρώπους”, ο εργαζόμενος αυτομάτως γυρίζει την πλάτη του στο μηχάνημα και τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Όχι δεν τον εμπιστεύεται, το καταλάβαμε. Η κάμερα κάνει κοντινό στα υπέροχα γαλάζια του μάτια, στο αξύριστο και αρρενωπό του πρόσωπο και συνεχίζει, ”εδώ προσπαθούν να λύσουν τα προβλήματα τους η Ιταλία, η Γαλλία ακόμη και η Ρωσία (σε περίπτωση που κάποιος σκέφτεται βοήθεια εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης ή έχει ως πρότυπο τη ρωσική οικονομία) και πάλι δυσκολεύονται”. Σύμφωνα με το συλλογισμό αυτό η Ελλάδα δεν έχει λόγο να διαμαρτύρεται, δεν δικαιούται καν να προσπαθήσει. Το μηχάνημα από συνειδητή αμέλεια και προσωπική ευθύνη του ίδιου του εργαζόμενου μόλις κόλλησε. Και συνεχίζει, ”προς τι λοιπόν τα μεγάλα λόγια (η πεντοζάλη;)”. Τώρα που οδηγήθηκε σε κάποιο ακίνδυνο και ασφαλές συμπέρασμα η φωνή αλλάζει, γίνεται πιο απειλητική. Ενώ ταυτόχρονα γίνεται προσπάθεια για να απεγκλωβιστεί και το κολλημένο χαρτί.
Ο εργαζόμενος εκνευρίζεται, η μουσική εντείνεται, το μοντάζ είναι κοφτερό και η πνιγηρή ατμόσφαιρα θυμίζει τα επείγοντα περιστατικά ενός νοσοκομείου, ”και με τι λεφτά θα τηρήσουν τις υποσχέσεις τους με τις καταθέσεις του κόσμου;” και συνεχίζει, ”με τόσες θυσίες που έχω κάνει εγώ αυτό το ρίσκο ούτε το καταλαβαίνω, ούτε το αντέχω”. Τα κοντινά δίνουν και παίρνουν, η κάμερα θα κοιτάξει μέσα από το μηχάνημα, αυτό θα λειτουργήσει και το πρόσωπο του εργαζόμενου θα ξαναφωτιστεί, μόνο και μόνο, για να δηλώσει, ”θα ψηφίσω για να χτίσουμε, όχι για να γκρεμίσουμε”.
Προφανώς και ο συγκεκριμένος εργαζόμενος δεν είναι ένας απλός υπάλληλος και δεν είναι ούτε κατά διάνοια υποαπασχολούμενος ή άνεργος. Δεν αγωνία για κάποιο δάνειο, ούτε για τον πλειστηριασμό της πρώτης του κατοικίας ή για το λουκέτο που δεν έχει βάλει ακόμη στην επιχείρηση του αλλά για τις καταθέσεις του κόσμου. Ενδεχομένως να έχει και ο ίδιος καταθέσεις και μάλιστα ήδη στο εξωτερικό. Πάλι καλά που ένεκα και της πεντοζάλης, προτίμησαν ένα παρουσιαστικό πιο casual σε ντύσιμο (το πουκάμισο γαλάζιο πάντα) που παραπέμπει και σε κρητικό γιατί δεν θυμάμαι πολλούς αναλώσιμους εργαζόμενους που να βγάζουν φωτοτυπίες και να δείχνουν υπερβάλλοντα ζήλο για τις καταθέσεις του κόσμου και για το αν θα ταραχτούν οι αγορές (αυτές που προκάλεσαν και συντηρούν καιροσκοπικά την κρίση) τι στιγμή που πολύ ποιο σημαντικά και άμεσα προβλήματα συμβαίνουν και τους αφορούν. Το φτιάξιμο, το χτίσιμο είναι πάλι στο προσκήνιο ενώ τα αίτια και οι ευθύνες για τα συντρίμμια μεθοδικά αποσιωπούνται, μόνο που αυτή τη φορά κάνει την απειλητική του εμφάνιση και μια υπόνοια ρίσκου και φόβου.
