Τα προεκλογικα σποτ της Νεας Δημοκρατιας (Μερος 2)
3ο σποτ, (αυτό το ρίσκο δεν θα το πάρω):
Η προβληματική του ρίσκου, που είδαμε και στο προηγούμενο σποτ, εισχωρεί (ίσως γι’ αυτό να είναι και η εξώπορτα ανοιχτή) στο ταχτοποιημένο εσωτερικό μιας μεσοαστικής οικίας. Εκεί, μια γυναίκα μαζεύει τα τετράδια των παιδιών της. Αυτά απουσιάζουν, θα είναι στο σχολείο. Και τότε, η γυναίκα, με αργεί και σταθερή φωνή θα σκεφτεί, ”λένε ότι θα πάνε στην Ευρώπη να επιβάλλουν τους δικούς τους όρους στη διαπραγμάτευση”. Η γυναίκα σφίγγει το χέρι της, αυτό που φοράει τη βέρα (!) και σχηματίζει μια γροθιά στο γραφείο για να δείξει όχι μόνο πως είναι παντρεμένη αλλά και πως το να διαπραγματευτεί κανείς είναι πράξη επιθετική όταν εσύ ο ίδιος έχεις δεσμευτεί και υπογράψει μονομερείς συμφωνίες.
Το βλέμμα της απλανές και σοβαρό, εύλογα θα αναρωτηθεί, ”μα ποια διαπραγμάτευση γίνεται μόνο με τους όρους του ενός;”. Η παλάμη ανοίγει, σε πρώτο πλάνο πάλι η βέρα και συνεχίζει να μαζεύει τα σχολικά αντικείμενα των παιδιών της. Για όσους δεν το εμπεδώσανε είναι μητέρα, παντρεμένη και νοικοκυρά (το αν είναι και εργαζόμενη λυπάμαι δεν διευκρινίζεται). Κλείνει με επιθετικό τρόπο το φερμουάρ μιας κασετίνας και με τρόμο εκφράζει τη βαθύτερη της ανησυχία, ”φοβάμαι ότι για άλλη μια φορά θα απομονωθούμε από τον κόσμο”. Ψήγμα αυτοκριτικής για τη Νέα Δημοκρατία; Μήπως ευθεία αναφορά στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου; Η κάμερα σταματάει στην πλάτη της γυναίκας, ”και όποτε η Ελλάδα απομονώθηκε καταστράφηκε”. Όχι μιλάει για κάτι άλλο, ίσως για τη χούντα των Συνταγματαρχών ή την Μικρασιατική καταστροφή.
Το θέμα είναι πως μιλάει με ασάφεια και σε συνδυασμό με την υποδόρια μουσική και το παγερό της βλέμμα προκαλεί τον τρόμο στον εφησυχασμένο μεσοαστό. Και τότε συμβαίνει το απροσδόκητο, εμφανίζεται το ένα της παιδί και αυτή το σφιχταγκαλιάζει σαν να μην υπάρχει αύριο, για να δηλώσει, ”δεν θέλω να το ζήσω αυτό, δεν θέλω να το ζήσουν τα παιδιά μου”. Αλλαγή πλάνου, η γυναίκα τοποθετεί (σχεδόν τα πετάει) με ένταση, βιβλία, τετράδια αλλά και ένα ταπεράκι με κολατσιό στην τσάντα του παιδιού της, ”με τόσες θυσίες που έχω κάνει”, ο ήχος παγώνει για ένα δευτερόλεπτο μόνο και μόνο για να επανέλθει με αποφασιστικότητα η φωνή της, ”αυτό το ρίσκο δεν το παίρνω”, η τσάντα κλείνει με ορμή η καθημερινότητα της μπορεί να συνεχιστεί, ”θα ψηφίσω για να χτίσουμε όχι για να γκρεμίσουμε” αγκαλιάζει την τσάντα με στοργή και αγαλλίαση. Τόσες θυσίες δεν πρέπει να πάνε χαμένες.
Γι’ αυτή την τόσο πιστή σύζυγο μα και ακλόνητη μητέρα τ’ ότι υπάρχουν πολυάριθμες άλλες οικογένειες που έχουν καταστραφεί ολοσχερώς χωρίς να έχει επέλθει κάποια μεγάλη καταστροφή κάποιου αδιόρατου εχθρού πέρα από αυτή που όλοι γνωρίζουμε μοιάζει με κάτι που δεν την απασχολεί μα ενδεχομένως και να αδυνατεί να το πιστέψει. Αρκεί που η ίδια και τα παιδιά της παραμένουν ακόμη σώοι και ασφαλείς. Μιλάει για θυσίες τη στιγμή που άλλοι ενδεχομένως να έχουν κάνει πολύ μεγαλύτερες από αυτή χωρίς επ’ ουδενί να αναγνωριστούν ή να είναι σε θέση να τους εξασφαλίσουν το βιοτικό επίπεδο που αυτή ακόμη απολαμβάνει. Μόνο που φυσικά δεν απαντάει για πόσο ακόμη θα εξακολουθεί να κοιμάται στις πλάτες μιας αδηφάγας οικονομικής πολιτικής αυτή που δεν φαντάζει και τόσο πλούσια.
4ο σποτ, (σε αυτές τις εκλογές επιλέγουμε Ευρώπη):
”Πάρα πολλές υποσχέσεις ακούμε, και εμείς που έχουμε κουραστεί να δίνουμε, δεν ξέρουμε τι να πιστέψουμε”. Όχι δεν είναι σκόπιμο από μέρους μου που ξεκινάω με αυτό το προβοκατόρικο απόσπασμα. Το τελευταίο σποτ της Νέας Δημοκρατίας έχει φροντίσει γι’ αυτό. Το επιτελείο της έκρινε πως από το πρώτο δευτερόλεπτο καλό θα είναι να αφοπλίσει και τον πιο υποψιασμένο θεατή. Το ίδιο κάνει και ο Σαμαράς όπου από την αλάνα, τον μικρό Νικόλα και τον ανήσυχο πατέρα που ποτέ δεν εμφανίζεται, έχει μπει στην εστία μιας οικογένειας και έχει καθίσει για τα καλά στην τραπεζαρία της κουζίνας της με τα λευκά σερβίτσια και μερικά βουτήματα σε περίοπτη θέση. Μήνυμα ασφάλειας ή ανησυχίας για την ίδια την μοίρα των προσημειωμένων και υποθηκευμένων ακινήτων; Ο Παππούς πάντως τον κοιτάει με στραβό μάτι.
Αφού η σύζυγος και μητέρα εξέφρασε την αρχική της δυσπιστία τον λόγο παίρνει ο ίδιος ο Σαμαράς, ο οποίος δεν διστάζει να της απαντήσει στον ενικό, ”κοίταξε, τις θυσίες που έχεις κάνει εσύ, η οικογένεια σου και όλοι οι Έλληνες τις γνωρίζω καλά”, στο σημείο αυτό ένα ελαφρό μειδίαμα κάνει την εμφάνιση του στο πρόσωπο της ευκολόπιστης (τελικά) γυναίκας. Ο παππούς παραμένει σκεπτικός, ο γιος που στέκεται όρθιος (πίσω από τον παππού) ακούει με προσοχή και ο άντρας απλώς δηλώνει το παρών δεν έχουμε δει ακόμη το πρόσωπο του με σαφήνεια. Ο Σαμαράς συνεχίζει, ”και στεναχωριέμαι που έπρεπε να γίνουν κατά τη διάρκεια της δικιάς μου θητείας”, όχι ο Σαμαράς δεν χύνει κροκοδείλια δάκρυα ούτε ζητάει συγγνώμη για όλα όσα αθέτησε ενώ τα υποσχέθηκε. Η κάμερα εν τάχει πλησιάζει το πρόσωπο του σε μια απέλπιδα προσπάθεια να πείσει όλους όσους δυσαρέστησε, ”όμως δεν είχα άλλη επιλογή”, μικρή παύση, ”αν δεν τα κάναμε όλα αυτά η Ελλάδα θα πληγωνόταν πολύ παραπάνω”. Η κάμερα ζουμάρει στο πρόσωπο της γυναίκας, δείχνει να συνειδητοποιεί και να καταλαβαίνει πόσο τυχερή είναι. Το πρόσωπο του Σαμαρά γεμίζει και πάλι την οθόνη, ”και σήμερα το θέμα είναι ότι περάσαμε στην επόμενη μέρα”.
Ο Σαμαράς, μπορεί να δηλώνει πως γνωρίζει για τις θυσίες όλων των Ελλήνων (πώς θα μπορούσε άλλωστε;) αυτό που δεν τολμάει να πει όμως είναι πως τις αναγνωρίζει κιόλας. Γιατί τότε θα έπρεπε να αναγνωρίσει και τις χιλιάδες οικονομικές αυτοκτονίες, τις χιλιάδες χαμένες θέσεις ανεργίας, τις χιλιάδες υποτυπώδεις θέσεις εργασίας, τους χιλιάδες άστεγους, τους χιλιάδες ανασφάλιστους, τους χιλιάδες εσωτερικούς ή εξωτερικούς μετανάστες που είναι αποτέλεσμα των εντεινόμενων και στυγνών οικονομικών πολιτικών του. Επίσης, θα έπρεπε να αποδείξει έμπρακτα και στον χαμηλόμισθο ή τον χαμηλοσυνταξιούχο πως αναγνωρίζει την ανυπέρβλητη θυσία του με κάποια άξια λόγου ελάφρυνση και όχι να τον υποβαθμίζει ή να τον ξεφτιλίζει με την πρώτη ανάγκη και ευκαιρία.
Και τότε (σαν από ύπνο να ξύπνησε) τον λόγο παίρνει, επιτέλους, ο σύζυγος και πατέρας, ο στυλοβάτης της οικογένειας και θέτει το ερώτημα που ταλανίζει και τον πατέρα του μικρού Νικόλα στο πρώτο σποτάκι, ”οι αριθμοί καλά πάνε, όμως εγώ πότε θα δω αποτέλεσμα στη ζωή μου;” και ο Σαμαράς δασκαλεμένος που είναι του απαντάει, ”όπως ξέρεις ανέλαβα πρωθυπουργός με την χώρα σε μια δύσκολη φουρτούνα τώρα ποια φύγαμε από την περιπέτεια με τα ελλείμματα και η οικονομία γύρισε τώρα μπορώ και εγγυώμαι (προσωπικά πώς;) ότι κάθε μέρα θα είναι καλύτερη για όλους σας”. Ηθικό δίδαγμα, όλοι εμείς θα έπρεπε να χρωστάμε μεγάλη ευγνωμοσύνη που η χώρα γλύτωσε τα χειρότερα. Το καράβι μπορεί να βυθίστηκε αλλά ακόμη δεν έχει φτάσει στον απύθμενο βυθό. Και συνεχίζει, ”ότι υπόσχομαι εγώ το δίνω”, τι κι αν λέει ψέματα, κοιτάζει επίμονα την κάμερα και με πομπώδες ύφος δηλώνει, ”και είναι για ΠΑΝΤΑ”. Πόση αλαζονεία μπορεί να χωρέσει σ’ ένα πλάνο; Μα κανείς δεν τον ενημέρωσε πως οι αιώνιες υποσχέσεις παραμένουν ΠΑΝΤΑ ανεκπλήρωτες; Η κάμερα απομακρύνεται δείχνει σε γενικό πλάνο την οικογένεια και ο Σαμαράς συνεχίζει τον παραλογισμό του, ”γιατί είναι νοικοκυρεμένο”, ίσως αυτό να εξηγεί την παρουσία του στο συγκεκριμένο σπιτικό.
Για τον Σαμαρά όλα είναι αριθμοί και αυτό που έχει σημασία είναι αυτοί, έστω και οριακά, να βγάζουν έναν αμφιλεγόμενο προϋπολογισμό ο οποίος θα είναι σε θέση να εξυπηρετεί τα μνημονιακά προαπαιτούμενα. Ακόμη και σε αυτό, όμως, λέει ψέματα και αποκρύπτει την αλήθεια. Η χώρα έχει έλλειμμα το μαρτυρούν και τα ασφαλιστικά ταμεία (ΙΚΑ & ΟΑΕΕ), το οποίο για ευνόητους λόγους όχι μόνο δεν αναφέρεται αλλά ούτε καν προσδιορίζεται επακριβώς. Και το πρωτογενές πλεόνασμα ήταν καθαρά επικοινωνιακό και αμφισβητήθηκε ακόμη και από τους δανειστές οδηγώντας τη χώρα σε δημοσιονομικό κενό. Επομένως, όχι ο Σαμαράς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως η οικονομία γύρισε, ούτε πως βγήκαμε στις διεθνείς αγορές γιατί αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα έπρεπε να μπορεί να δανειστεί με αξιοπρεπείς όρους και χαμηλά επιτόκια, να διαθέσει ρευστό χρήμα, να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, να εμπιστευτούν τη χώρα σοβαρές επενδύσεις και να υπάρξουν ουσιώδεις φοροελαφρύνσεις.
”Ότι σου υπόσχονται οι άλλοι εύκολα και ανώδυνα, είτε σε κοροϊδεύουν”, στο σημείο της κοροϊδίας εμφανίζεται για πρώτη φορά το παντρεμένο ζευγάρι μαζί, ”είτε” μερική παύση για να γίνει το απαραίτητο ζουμάρισμα στο πρόσωπο του Σαμαρά, ”το χειρότερο θα στα πάρουν πίσω πολλαπλά”. Προς στιγμήν, αυτό που θα έπρεπε να είναι αρνητική κριτική ή απειλητική προειδοποίηση για την αντιπολίτευση μετατρέπεται σε μια σπάνια ευκαιρία υποδόριου αυτοσαρκασμού και ειρωνείας για τον ίδιο. Μόνο που τελικά έχει το θράσος να ξεγελάσει και να βγάλει καθαρό και ασπροπρόσωπο τον εαυτό του με το να δηλώσει με δηκτικό τρόπο, ”το έχετε ξαναδεί άλλωστε αυτό το έργο, με τοοοοο (παρατεταμένο)… λεφτά υπάρχουν και το πληρώσαμε όλοι”. Ο άντρας σκέφτεται, θυμάται ‘το λεφτά υπάρχουν’ του Γιώργου Παπανδρέου και κάνει γκριμάτσα. Ξεχνάει, όμως, το πολύ πιο πρόσφατο Ζάππειο (1, 2, 3 και 4) έστω και αν αυτό ήταν, εκ των πραγμάτων, λιγότερο υποσχόμενο. Ο Σαμαράς για να επιβεβαιωθεί τον ρωτάει, ”έτσι δεν είναι;” και ο λιγομίλητος άντρας γνέφει και πάλι καταφατικά.
Και τότε, προς μεγάλη έκπληξη όλων, με μια αιφνιδιαστική κίνηση ο σχεδόν αμούστακος γιος θα σκύψει στο τραπέζι παραμερίζοντας για λίγο τον παππού (που ούτως ή άλλως ο ρόλος του είναι διακοσμητικός – καμία αναφορά στις πετσοκομμένες συντάξεις) και απευθυνόμενος με ειλικρίνεια και αθωότητα στον Σαμαρά θα του πει, ”γιατί εσείς τα κάνετε όλα σωστά;”. Η στιγμή που η ελληνίδα μάνα κοιτάζει το γιο της και τα μάτια της λάμπουν από θαυμασμό είναι απερίγραπτη. Το χαμόγελο της ξεφεύγει. Ο Σαμαράς με διπλωματικό τρόπο θα του απαντήσει, ”το ζήτημα είναι να μην κάνεις το μεγάλος λάθος, γιατί κάποια λάθη διορθώνονται (κουνάει το κεφάλι του αριστερά;!) και κάποια δεν διορθώνονται (κουνάει το κεφάλι του δεξιά;!) και αυτό που πρέπει να σκεφτείς σοβαρά είναι ότι σε αυτές τις εκλογές αποφασίζεις”, να και η κρίσιμη ψηφοθηρική στιγμή που αποσιωπούσε με σχολαστικό τρόπο μέχρι τέλους το σποτάκι. Ο γιος παρακολουθεί με σοβαρότητα και προσήλωση (τον Σαμαρά) και εκείνος μονολογεί, ”για το αν θα ρισκάρεις τα πάντα”, εδώ ο γιος σκύβει το κεφάλι και δείχνει να προβληματίζεται, το πλάνο παραμένει ανοιχτό ώστε να βλέπουμε όλες τις αντιδράσεις. Ο Σαμαράς κυριολεκτικά τρομοκρατεί τον ανυποψίαστο νέο ψηφοφόρο, ”σε μια απομονωμένη Ελλάδα, έξω από την Ευρώπη” και τότε η κάμερα φέρνει σε πρώτο πλάνο το πρόσωπο του Σαμαρά, ”ή αν θα έχεις το μέλλον που σου αξίζει σε μια σύγχρονη, δυνατή Ελλάδα, μέσα στην Ευρώπη, μέσα στον κόσμο”, το αγόρι χαμογελάει, νιώθει ασφάλεια και σιγουριά (θα τον ψηφίσει!) και ο Σαμαράς ολοκληρώνει, ”ΕΓΩ γι’ αυτά παλεύω μέρα νύχτα και αυτή είναι η αλήθεια”. Ο παππούς γνέφει με τα μάτια, η μητέρα χαμογελάει και ο γιος ακολουθεί υπάκουα και συγκαταβατικά.
Tagline 1: Στις 25 Ιανουαρίου ψηφίζουμε για μια Ελλάδα δυνατή με σταθερή θέση στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Tagline 2: Λέμε την αλήθεια, Εγγυόμαστε το αύριο
Tagline 3: Νέα Δημοκρατία, Υπεύθυνη Δύναμη
