Indian Givers

Ο Νιλ Γιανγκ, ο σπουδαίος, Καναδός συνθέτης και τραγουδιστής, πέρα από μια πλούσια και υποδειγματική δισκογραφία με ουκ ολίγα εμβληματικά, ροκ, φολκ ή και κάντρι τραγούδια, που ερμήνευσε μόνος ή με τη συμβολή ενός εκ των πιο σημαντικών μπαντών (Crosby, Stills, Nash & Young), ποτέ δεν αποποιήθηκε τον έντονα πολιτικοποιημένο και ασυμβίβαστο του χαρακτήρα. Τουναντίον, φρόντισε να διαποτίσει στιχουργικά, αρκετά εξ αυτών, με πάσης φύσεως, αντιρατσιστικά (‘Southern Man‘, 1970), περιβαλλοντικά (‘Vampire Blues‘, 1974), αντικυβερνητικά (‘Ohio‘, 1977), αντιπολεμικά (‘Rockin’ In The Free World‘, 1989), καθώς και φιλοπατριωτικά (‘Let’s Roll‘, 2002) μηνύματα και ο ίδιος να συμμετάσχει ενεργά σε δράσεις έκδηλης εναντίωσης (συναυλίες, πορείες, ψηφίσματα, καμπάνιες). Γνωστός, μεταξύ άλλων, για την υποστήριξη των αυτοχθόνων πολιτισμών και των καταπατημένων εκτάσεων αυτών, δεν θα μπορούσε να μην εκφράσει την απόλυτη αντίθεση του στην κατασκευή ενός ακόμη αγωγού πετρελαίου (Dakota Access Pipeline). Πόσο μάλλον, όταν αυτός κατασκευάζεται σε μια περιοχή (Βόρεια Ντακότα), όπου και διαμένουν, οι απομείναντες γηγενείς του Μεγάλου Έθνους των Σιού (9 φυλές συνυπάρχουν ειρηνικά). Αυτός, ο μεγάλος αγωγός, πρόκειται να μεταφέρει αργό πετρέλαιο από το Μπάκεν της Βόρειας Ντακότα, μέσω της Νότιας Ντακότα και της Αϊόβα, στο Ιλινόις και οι κάτοικοι πιστεύουν, πως θα μολύνει τα ύδατα του ποταμού Μιζούρι (ο αγωγός κατασκευάζεται, κάτω από τον μεγαλύτερο παραπόταμο του Μισισιπή).

Το γεγονός αυτό, έχει κινητοποιήσει και ενώσει, κάτω από έναν κοινό σκοπό και τις 9 φυλές των Ινδιάνων της Ντακότα (για πρώτη φορά, μετά τη νικηφόρα σύρραξη ενός συνασπισμού ιθαγενών Αμερικανών, απέναντι στους λευκούς καταπατητές – αποίκους στον ποταμό, Λιτλ Μπιγκ Χορν της Μοντάνα, το 1876). Οι Ινδιάνοι ανησυχούν για την ελεύθερη πρόσβαση και την ποιότητα του νερού, προειδοποιούν για τους κινδύνους που συντρέχουν για την υγεία (όχι μονάχα για τους ίδιους, αλλά και για τους υπόλοιπους κατοίκους) και πραγματοποιούν έφιππες πορείες ή καθιστικές διαμαρτυρίες, για να αναχαιτίσουν τα καταστρεπτικά σχέδια της πετρελαϊκής εταιρίας (Energy Transfer Partners) που έχει αναλάβει τη διάνοιξη αυτή. Η τελευταία έχει υποβάλλει μηνύσεις, ενώ δεν διστάζει να καταφύγει σε ομαδικές συλλήψεις, που οδηγούν στην απαγγελία σοβαρών κατηγοριών, όποτε κρίνεται, πως παρεμποδίζεται η προέκταση του ανοίγματος. Ενδεικτική είναι η περίπτωση, δύο νέων Ινδιάνων (ο 25χρονος, Jeremiah Iron Road της φυλής Κάνονμπολ και ο 26χρονος, Dale ”Happy” American Horse Jr. της φυλής Σιού Φολς), οι οποίοι και συνελήφθησαν, αφότου αλυσοδέθηκαν, γύρω από δύο χωματουργικά οχήματα στις 31 Αυγούστου (ο ένας μάλιστα, για περισσότερο από έξι ώρες).

Η επιστράτευση αστυνομικών οργάνων και η επιβολή δυσβάσταχτων ποινών, εξυπηρετούν τα οικονομικά συμφέροντα της πετρελαϊκής εταιρείας και επιβεβαιώνουν την υποψία, πως παρά τις φιλότιμες, μα ανεπαρκείς προσπάθειες, που καταβάλουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, για να συμφιλιωθούν με το αποικιοκρατικό, αιματοκυλισμένο τους παρελθόν, οι (ούτως ή άλλως) παραγκωνισμένοι αυτοί άνθρωποι από τα δημόσια μέσα (υγείας, εκπαίδευσης και απασχόλησης) εκτοπίζονται για ακόμη μια φορά από εδάφη, που ενώ κάποτε τους ανήκαν, υφαρπάχτηκαν με σφοδρό τρόπο. Κατόπιν τούτου, ο 71χρονος, Νιλ Γιανγκ, αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης, δρομολογεί την ιδιαίτερα ανήσυχη και πάντα στοχευμένη στιχουργική και συνθέτει ένα τραγούδι, που κύριο στόχο έχει να προβάλει και να επιστήσει την προσοχή σε αυτή την σκόπιμα, αθέατη πτυχή (‘I wish somebody would share the news‘). Γιατί, το ‘Indian Givers’, δεν είναι τίποτα άλλο από μια αναγκαία επίκληση στην ανθρώπινη ευαισθησία και τη συνειδητοποίηση της συλλογικής υπαιτιότητας (‘Now it’s been about 500 years / We keep taking what we gave away‘), όπως επίσης, και μια ύστατη, βροντερή φωνή, που εναντιώνεται στις επιχειρηματικές αυθαιρεσίες, που οδηγούν με εγκληματικό τρόπο σε εκτόπιση, ολάκερες, πληθυσμιακές ομάδες, ακόμη και εκεί που έχει χυθεί αίμα (‘Big money going backwards and ripping the soil / Where graves are scattered and blood was boiled‘).

Ο Νιλ Γιανγκ, προτάσσει την ανεξέλεγκτη καταπάτηση, εκμετάλλευση και καταστροφή των φυσικών (υδάτινων ή χερσαίων) πόρων, προσκαλώντας σε ενιαία συμπόρευση κάθε πολίτη τούτης της χώρας (‘We’re all here together fighting poison waters‘) και αυτό αποτελεί κάτι που το πραγματοποιεί, χωρίς να διστάζει να καταλογίσει ευθύνες (‘Against us now for what we all been doing‘). Αξίζει να αναφερθεί, πάντως, ο απαισιόδοξος τόνος που συνοδεύει το σημείο που γίνεται ειδική αναφορά, στις συλλήψεις των δύο αναφερόμενων ανθρώπων: η πλήρης αμφισβήτηση, δηλαδή, της αξιόπιστης, ανεπίληπτης, απερίσπαστης και διαφανούς μεθόδου με την οποία λειτουργεί και απονέμεται, η δικαιοσύνη (‘Behind big money justice always fails‘). Στο δε ανεπιτήδευτο και προχειροφτιαγμένο, μουσικό βίντεο, που συνοδεύει το συγκεκριμένο τραγούδισμα, ο Νιλ Γιανγκ, φορώντας ένα μαύρο φανελάκι που κάνει λόγο για προστασία, περιδιαβαίνει με το αυτοκίνητο του (λειτουργεί με καύσιμο βιοαιθανόλης) την περιοχή, ενώ εναλλάσσονται εικόνες που δείχνουν την κατεύθυνση του μακροσκελούς, πετρελαϊκού εγχειρήματος και τις φιλειρηνικές πορείες – μαζικές συγκεντρώσεις που έχουν εκδηλωθεί, γύρω από το επίμαχο σημείο, το τελευταίο διάστημα. Γι’ αυτό και προκαλούν, τα απαράδεκτα στιγμιότυπα με τις συλλήψεις των Ινδιάνων διαδηλωτών, καθώς επίσης, και η λογοκριτική απόπειρα της αστυνομίας να μην επιτρέψει την καταγραφή των γεγονότων.

Παρά την αρνητική στάση που κράτησε το ομοσπονδιακό δικαστήριο στους εκπροσώπους της φυλής Σιού και τη συνεπακόλουθη απόρριψη του αιτήματος χορήγησης ασφαλιστικών μέτρων για να σταματήσει η κατασκευή του έργου, η πρόσφατη υπαναχώρηση της ίδιας της αμερικανικής κυβέρνησης (στις 9 Σεπτεμβρίου, τρεις ομοσπονδιακές υπηρεσίες μπλόκαραν το απρόσκοπτο πέρασμα του αγωγού, ενώ στις 14 Νοεμβρίου, το αμερικανικό στρατιωτικό σώμα των μηχανικών, πρότεινε περεταίρω συζήτηση και εξέταση), μπορεί να ιδωθεί ως μια στάση που δικαιώνει (μερικώς) τον αγώνα των Ινδιάνων και των παμπληθών υποστηρικτών. Εκτιμάται πως, μέχρι να ληφθεί κάποια οριστική γνωμοδότηση, πρέπει να επανεξεταστούν τα αιτήματα των γηγενών και να εξακριβωθεί, το αν παραβιάζονται κάποιοι νόμοι, όχι μόνο ομοσπονδιακοί, μα και όσοι έχουν να κάνουν με την Αμερικανική Περιβαλλοντική Πολιτική και την προστασία των μειονοτικών πληθυσμών. Αναμφισβήτητα, η κυβερνητική πτέρυγα, επιδεικνύει πιο μεγάλη προθυμία για να ακυρωθεί το έργο, περισσότερο και από όταν ήρθε αντιμέτωπη με την επέκταση και τελικά μη υλοποίηση, ενός εξίσου αμφιλεγόμενου αγωγού (Keystone XL). Κάτι τέτοιο, όμως, μονάχα πρόσκαιρα θα μπορούσε να επιφέρει πανηγυρική διάθεση και αισιοδοξία (τα ιδιαίτερα βίαια γεγονότα, που συντελέστηκαν τις προηγούμενες ημέρες με τους εκατοντάδες συλληφθέντες και τραυματίες, κάθε άλλο παρά εφησυχάζουν).

Τόσο στις 27 Οκτώβριου όσο και στις 20 Νοέμβριου, οι αστυνομικές δυνάμεις, δε δίστασαν να χρησιμοποιήσουν πλαστικές σφαίρες, συσκευές που παράγουν ήχους υψηλής έντασης, σπρέι πιπεριού και στην περίπτωση της δεύτερης καταστολής, αντλίες νερού, τη στιγμή που ήταν νύχτα και η θερμοκρασία μετά βίας περνούσε τους -2 βαθμούς κελσίου. Ταυτόχρονα, η ενεργειακή χρησιμότητα του έργου, το προσοδοφόρο επιχειρηματικό ενδιαφέρον και οι πολιτικές σκοπιμότητες που βρίσκονται πίσω από αυτό, πολύ πιθανόν να επικρατήσουν εις βάρος των όποιων, περιβαλλοντικών ή έτερων ασυμφωνιών, κατά την επερχόμενη διαδοχή της αμερικανικής προεδρίας (στις 20 Ιανουαρίου του 2017). Περισσότερο κατευναστικά (και ολίγον παραπλανητικά), φαίνεται πως ενέργησε το προσωρινό σταμάτημα των εργασιών, παρά ως τελεσίδικη απόφαση, παρόλα αυτά, η αναγνώριση του προβλήματος αποτελεί ένα βήμα με ορθό προσανατολισμό. Το ίδιο και κάθε μεμονωμένη και συλλογική πρωτοβουλία (όπως είναι η καμπάνια, ‘Rezpect Our Water‘). Ως εκ τούτου, η καλλιτεχνική απόπειρα του Νιλ Γιανγκ, που ακολούθησε της κυβερνητικής παρέμβασης, εξυπηρετεί στο να διατηρηθεί στην επιφάνεια και να καταστεί γνωστό σε περισσότερο κόσμο, το πρόβλημα. Ο Νιλ Γιανγκ, επαγρυπνεί και ουδέποτε επαναπαύεται, ακόμη και όποτε τα φαινόμενα συνηγορούν προς το αντίθετο, και σαν να μην έφτανε αυτό, επιχειρεί κάθε φορά να αφυπνίσει τον κόσμο που τον παρακολουθεί με απόλυτη προσήλωση. Ο τελευταίος, θεματικός, στούντιο δίσκος του καλλιτέχνη, άλλωστε, (‘The Monsanto Years‘, 2015) βρίσκεται προς μια αντίστοιχη πορεία (ασκεί κριτική στη γεωργική παραγωγή και αναφέρει τις περιβαλλοντικές συνέπειες αυτής), το ίδιο και η συμμετοχή του σε δράσεις, οι οποίες βοηθούν το κίνημα που προασπίζεται με αγάπη, επιμονή και αφοσίωση, το περιβάλλον. Όπως εκείνη του 2014, που συναντήθηκε με τον Γουίλι Νέλσον (εμφαντικός τραγουδοποιός και ακτιβιστής) και πραγματοποίησαν μια συναυλιακή εμφάνιση (‘Harvest The Hope‘) για να διαμαρτυρηθούν για την κατασκευή του Keystone XL, στο οικόπεδο ενός αγροκτήματος, στη Νεμπράσκα. Ο σεβασμός και η στήριξη των αυτοχθόνων, πάντως, αποδεικνύεται και από το γεγονός, πως έγραψε τη μουσική που συνοδεύει το προωθητικό βίντεο της μη κυβερνητικής οργάνωσης, American Indian College για να έχουν εξ ολοκλήρου πρόσβαση, στο ανώτατο σύστημα εκπαίδευσης. Κινήσεις μικρές, που όμως, πετυχαίνουν το σκοπό τους: προβολή, ευαισθητοποίηση, κοινή δράση, επίλυση.