Χρονικο Των Σκεψεων, Που Προηγηθηκαν & Ακολουθησαν Την Εξαγγελια Δημοψηφισματος
24/06/15 (Σώστε την Ευρώπη, πνίξτε έναν Έλληνα)
Ε ναι, με τόσο εύστοχο και περιεκτικό εξώφυλλο πως να μην είμαστε όλοι, αυτή τη φορά, Charlie Hebdo. Όλοι; Όχι ακριβώς, αν και θα έπρεπε, τη δεδομένη στιγμή. Όταν βγαίνει ένα αιμοβόρο αρπαχτικό του επιπέδου της Κριστίν Λαγκάρντ και με τις κινήσεις και νουθετήσεις της οδηγεί στο καταστροφικό συμπέρασμα του τίτλου, πώς θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς διαφορετικά; Σύμφωνα με αυτό, για να σωθεί η Ευρώπη θα πρέπει να πνιγεί ένας Έλληνας. Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα που εκπροσωπεί, εγχώριοι και εξωτερικοί κύκλοι, μπροστά στον αριστερό κίνδυνο μιας οικονομικής ανατροπής που θα έβρισκε μιμητές (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία) πίεζαν προς μια ασφυκτική αντιμετώπιση (αυξημένος δανεισμός των τραπεζών από τον έκτακτο μηχανισμό ρευστότητας). Οι επονομαζόμενοι θεσμοί (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο)δεν επιθυμούσαν τίποτα άλλο από την ανατροπή της κυβέρνησης ή τη συμμόρφωση της με τους όρους που εκείνοι επιθυμούν.
Στο διάστημα αυτό, η κυβέρνηση έκανε αρκετές υπαναχωρήσεις και αθέτησε υποσχέσεις για να μην αποπεμφθεί από το ευρωπαϊκό οικοδόμημα που όλοι λατρεύουν να οικτίρουν. Οι απαιτήσεις όμως, των δανειστών δεν θα μπορούσαν να είναι ποτέ πιο ευνοϊκές και σε καμία περίπτωση φιλολαϊκές, όταν η συζήτηση περιστρέφεται για το πως τα λεφτά που θα δανειστεί η χώρα θα βρουν τα ισοδύναμα τους για να επιστραφούν και πάλι πίσω. Μέτρα και χρήματα που θα έπρεπε να πηγαίνουν στον κρατικό προϋπολογισμό για να στηρίξουν την παιδεία, την υγεία, την ασφάλιση και τον πολιτισμό. Χωρίς να γίνεται καμία αναφορά για ελάφρυνση του απεχθέστατου, μη βιώσιμου χρέους και για μια αναπτυξιακή προοπτική που θα δημιουργήσει αξιοπρεπέστατες θέσεις εργασίας, η εξάμηνη παράταση και η εμμονή των δανειστών σε συγκεκριμένα, υφεσιακά μέτρα θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε πτώση της κυβέρνησης. Επομένως, ίσως τελικά, θα ήταν προτιμότερο να πνιγεί ένας Έλληνας, αλλά η διαφορά έγκειται στ’ ότι θα όφειλε να το κάνει με τη βούληση του, συμπαρασύροντας και τους συναρμόδιους θεσμούς, που ως τοκογλύφοι το μόνο που εποφθαλμιούν είναι η χώρα.
25/06/15 (Η Ευρώπη Παίζει Ρώσικη Ρουλέτα)
Μπορεί στο πρωθυπουργικό τιμόνι της χώρας να βρίσκεται ένας πολύ πιο συμπαθής και φέρελπις πολιτικός, αν θέλει να παραμείνει εκεί θα πρέπει να επιδείξει μεγαλύτερη πυγμή. Ο Αλέξης Τσίπρας, μέχρι πρόσφατα δήλωνε πως η Ελληνική Δημοκρατία δεν εκβιάζεται και πως θα βάλει τέλος στην Τρόικα. Αν’ αυτού, κατά πως φαίνεται, όχι μόνο δεν επρόκειτο να μπει τέλος, αλλά τις τελευταίες εβδομάδες (με αποκορύφωμα τα τελευταία 24ωρα), ζούμε έναν αδίστακτο και ανήθικο εκβιασμό που αναπόφευκτα φέρνει στο μυαλό μέρες από το 2011. Προφανώς και η συνταγή της ανατροπής – αποπομπής δεν μπορεί να επαναληφθεί με τον ίδιο τρόπο που πραγματοποιήθηκε τότε. Οι δανειστές γνωρίζουν πως έχουν να κάνουν με ένα φιλολαϊκό, αριστερό κόμμα που έχει νωπή ακόμη τη λαϊκή εντολή (ποια είναι αυτή;) και θα το υποχρεώσουν μέσα από μια οριακή διαδικασία να συμφωνήσει ή να παραιτηθεί.
Ο Αλέξης Τσίπρας και το επιτελείο του, βρίσκεται σε πολύ δυσμενή θέση και συνδιαλέγεται με τραμπούκους και στυγνούς εκβιαστές. Συμμετέχει στο παιχνίδι της ρουλέτας και κρατάει διαρκώς ένα γεμάτο, από σφαίρες, όπλο, τη στιγμή που για τους θεσμούς αντιστοιχεί μόλις μία. Η καλή διάθεση, η συνεργασία και ο δημιουργικός διάλογος απέτυχε οικτρά, μιας και δεν έχει καμία απολύτως θέση σε αυτή την Ευρώπη, της λιτότητας και των καιροσκοπικών προδιαγραφών, ο Αλέξης Τσίπρας, όμως ακόμη παραμένει και υπομένει στο τραγελαφικό αυτό τραπέζι. Τι στο διάολο προσδοκά; Τον εκβιαστικό, ανέντιμο συμβιβασμό; Γιατί δεν παίρνει το περίστροφο μαζί του και να αποχωρήσει, μήπως αντιστραφούν οι ρόλοι – όροι; Όταν σου δίνουν ένα τελεσίγραφο η μόνη απάντηση θα έπρεπε να είναι το ΟΧΙ! Εκτός και αν φοβάσαι να έρθεις αντιμέτωπος με ένα ανώριμο και απροετοίμαστο, ακόμη, εσωτερικό, που χαρακτηρίζεται από αριστερούς ρεφορμιστές και νεοφιλελεύθερους φιλοευρωπαϊστές.
26/06/15 (No Pasaran)
Και για να μην ξεχνιόμαστε, ενόψει του πλέον κρίσιμου σαββατοκύριακου, στις 25 Γενάρη, ο λαός δεν ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ (ή ακόμη και τους ΑΝΕΛ) για να εφαρμόσει υφεσιακά μέτρα, ούτε ως ισοδύναμα ούτε με την υπογεγραμμένη μορφή των προηγούμενων. Πέρα από τα κομματικά φερέφωνα, αρκετοί τον ψήφισαν γιατί (εσφαλμένα;) πίστεψαν σε μια αλλαγή, κάποιοι άλλοι για να φύγει το δεξιό μόρφωμα και όλο το σινάφι που μας οδήγησε σε αυτή τη θλιβερή κατάσταση. Και οι δύο πάντως για να μπει ένα τέλος, σε αυτή την ατελέσφορη πολιτική. Επομένως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τη λαϊκή εντολή για να περάσει μια τέτοια συμφωνία όσο και αν επιθυμεί να περάσει στην κοινωνία πως προσπάθησε πολύ, δεν έχει καν επαρκή κομματική στήριξη για κάτι τέτοιο. Καμία ροζ ή κοινωνική επίφαση, δεν μπορεί να κρύψει πως η χώρα έχει ανάγκη από αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας και μια αναπτυξιακή πολιτική που θα λαμβάνει σοβαρά υπόψη, τον άνθρωπο, το περιβάλλον και το δημόσιο συμφέρον.
Τα όποια φορολογικά μέτρα που θα μπορούσαν να ληφθούν χρειάζονται για να καλύψουν τον προϋπολογισμό ενός χρεωκοπημένου συστήματος περίθαλψης, παιδείας, ασφάλισης, πολιτισμού και όχι για να αποπληρώσουν τις επαίσχυντες υποχρεώσεις ενός μη βιώσιμου προγράμματος. Η διαγραφή του χρέους και η αναπτυξιακή πολιτική θα όφειλαν να είναι μονόδρομος για την κυβέρνηση, σε αυτή την (προσυμφωνημένη;) διαπραγμάτευση και κάτι τέτοιο δεν επαληθεύτηκε. Η μόνη φιλότιμη επιλογή που έχει αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που ευτυχώς δεν είναι ακόμη δηλητηριασμένο από την ασυδοσία και κατάχρηση της εξουσίας και υποτίθεται πως πρεσβεύει κάποιες αριστερές και φιλολαϊκές αντιλήψεις, είναι να φέρει την όποια απόφαση στη Βουλή, να ξεκαθαρίσει τη στάση του ως προς αυτή και να πάει ή σε δημοψήφισμα ή σε εκλογές. Τουλάχιστον, αυτό θα ήταν έντιμο από μέρους του.
27/06/15 (Η εξαγγελία του δημοψηφίσματος)
Μεγάλη και θαρραλέα η απόφαση του Έλληνα Πρωθυπουργού, αποδεικνύει πως ο κόσμος που εμπιστεύτηκε και εξέλεξε τον ΣΥΡΙΖΑ, την 25η Ιανουαρίου, δεν το έπραξε χωρίς λόγο! Αυτή η κυβέρνηση δεν έχει καμία σχέση με τις προηγούμενες, διαπραγματεύτηκε και τώρα συγκρούεται με τον πιο ηχηρό τρόπο! Η δημοκρατία και η εθνική ανεξαρτησία μιας χώρας δεν πρέπει να εκβιάζεται ή να απειλείται και ο ελληνικός λαός καλείται να αποφασίσει για τη συνέχεια που επιθυμεί να έχει η πολιτική αυτή! Ας αναλάβει, ο καθένας την ιστορική ευθύνη που του δίδεται, όχι μόνο για το ατομικό του συμφέρον αλλά και για το μέλλον μιας χώρας που εδώ και μια πενταετία την έχει ισοπεδώσει η λιτότητα, η ύφεση και η ανεργία.
Ο ελληνικός λαός, έστω και την ύστατη στιγμή είμαι σίγουρος πως θα αποδείξει πως είναι περήφανος! Όταν όλα καταρρέουν γύρω μας μόνο η αξιοπρέπεια απομένει και η διάθεση για επανεκκίνηση, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για όλες τις ταπεινωμένες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου (Ιταλία, Κύπρος, Ισπανία, Πορτογαλία). Η κυβέρνηση περνάει σε θέση ισχύος και η Ελλάδα μόνη εναντίων 18 κρατών σε αντεπίθεση. Το ΟΧΙ στο τελεσίγραφο που δέχθηκε η Ελλάδα είναι δυνατόν απέναντι στην απολυταρχία, την υποτέλεια και επιθυμία των θεσμών να εξοντώσουν μια χώρα και να αναλάβουν την κυριαρχία της! Ο κύριος Τουσκ και τα υπόλοιπα αποβράσματα βιάστηκαν να προεξοφλήσουν το παιχνίδι, η απάντηση θα δοθεί την επόμενη Κυριακή, όταν η χώρα θα πραγματοποιεί το πρώτο βήμα για την έξοδο από τα μνημόνια, το πρώτο βήμα για να επιστρέψει και πάλι εκεί που δικαιούται, στο φως.
28/06/15 (Τα Capital Controls των καναλιών)
Τα κανάλια της διαπλοκής θα έπρεπε να κλείσουν επ’ αόριστον και όχι τις τράπεζες! Να κάνουν news control και επαναστελέχωση! Στη συστημική τρομοκρατία, που διαστρεβλώνει την πληροφορία, επηρεάζει συνειδήσεις και κατευθύνει τον κόσμο, μόνο με αυτό τον τρόπο απαντάς! Αλλά και ο κόσμος είναι τόσο απαίδευτος, υποχωρητικός και επιρρεπής, έτοιμος από καιρό να βγάλει τα μάτια του! Πώς να εξηγήσεις διαφορετικά τις τεράστιες ουρές στα ΑΤΜ; Τι επαίσχυντη πράξη, από έναν λαό που στο παρελθόν είχε μάθει να αγωνίζεται και να αντιστέκεται με σθένος και ρωμαλεότητα! Όλοι οι πατριώτες στοιβαγμένοι στην ουρά, λειαίνουν το έδαφος για τα αρπαχτικά και όχι για να τα απομακρύνουν όπως όφειλαν!
Βρισκόμαστε μόλις στη δεύτερη μέρα και έχουμε πολλά ακόμη – στα όρια της δημοκρατικής εκτροπής – να δούμε! Το καθεστώς θα κάνει το παν για να επικρατήσει και τα καθεστώτα μόνο οι λαοί που δεν φοβούνται μπορούν να τα κατεβάσουν! Αρκεί να πιστέψουν, έστω και λίγο, ότι η κατάκτηση της πολυπόθητης και καθόλου δεδομένης ελευθερίας είναι δυνατή! Ένα ερώτημα μένει να πλανάται, όμως, στον αέρα, αν πραγματοποιηθεί το δημοψήφισμα, ποιό θα είναι το ακριβές ερώτημα και από ποιόν θα έχει συνταχθεί; Ελπίζω, όπως αρχικώς διατυπώθηκε από την ελληνική πλευρά και αφορούσε την τελική πρόταση των δανειστών! Ανυποχώρητα και αποφασιστικά, η ανατροπή θα μπορούσε να γίνει, έστω και μερικώς, παραπάνω από εφικτή, αρκεί και ο κόσμος να συνταχθεί, να ενωθεί και να το πιστέψει!
29/06/15 (Μένουμε Ευρώπη;)
Γιατί όλοι όσοι αισθάνονται τόσο Ευρωπαίοι, προσδιορισμός που καταχρηστικά και αδίκως (βλέπε, Καραμανλής ο Γέρος) τον έχει καρπωθεί η δεξιά παράταξη, συμπεριφέρεται με τα πλέον φοβικά, συντηρητικά και οπισθοδρομικά αντανακλαστικά; Γιατί ενώ θαυμάζουν τόσο πολύ την Ευρώπη (που για να μην ξεχνιόμαστε έχει οικοδομηθεί πάνω σε ελληνικά ιδανικά) στο εσωτερικό της χώρας συμπεριφέρονται με τον πλέον βαλκανικό και ανατολίτικό τρόπο αδυνατώντας να λειτουργήσουν, όπως για παράδειγμα, οι Σκανδιναβοί ή οι Ελβετοί; Αυτά είναι ότι καλύτερο μπόρεσαν να διδαχθούν και να αφομοιώσουν από αυτή την Ευρώπη; Και πότε ένας γεωγραφικός προσδιορισμός ξεπερνάει τους ανθρώπους και καταλήγει στυγνό, λογιστικό νούμερο; Η χώρα αυτή ήταν, είναι και θα είναι διχασμένη και χωρίς ξεκάθαρη ταυτότητα όσο ένας ευρύτερος προσδιορισμός καταλήγει τροχοπέδη για τον εθνικό. Και εγώ νιώθω Ευρωπαίος, αλλά την ίδια στιγμή και Έλληνας, Ανατολίτης, Βαλκάνιος, πολίτης όλου του κόσμου και όχι μόνο της Ευρώπης! Που είναι το μεμπτό σε αυτό; Και εγώ νιώθω Ευρωπαίος, αλλά μέχρι εκείνο το σημείο που αυτό δεν με σκοτώνει και δεν με οδηγεί στο φασισμό. Είναι ωραίο να έχεις διαφορετική ταυτότητα, κουλτούρα και πολιτισμό γιατί αυτό γίνεται δημιουργικό πεδίο αντιπαράθεσης και ανταλλαγής ιδεών και υψηλών αξιών.
Η σημερινή Ευρώπη, είναι η Ευρώπη των οικονομικών θεσμών, των ανυπέρβλητων τειχών, των αδιάκριτων διακρίσεων, της φτώχειας και την ανέχειας, ένα παρηκμασμένο πτώμα που πιο πολύ θυμίζει την Ευρώπη του Μεσοπολέμου παρά μια εξιδανικευμένη κατάσταση των παιδικών μας χρόνων. Έχει σκοτώσει πολλά εκατομμύρια αυτή η Ευρώπη και εσύ επιλέγεις να την προσκυνήσεις και να θέσεις γελοίες και διχαστικές διατυπώσεις για τον αν είμαστε Ευρωπαίοι, αν μένουμε στην Ευρώπη. Ξεχνάς, όμως, το πιο σημαντικό όλων, πριν και πάνω απ’ όλα είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ που ναι, δεν γεννηθήκαμε στη Σομαλία, αλλά ούτε και στη Σουηδία και καλό είναι να συνηθίσεις με την ιδέα αυτή, γιατί ποτέ δεν θα γίνεις Ευρωπαίος με την έννοια του Σκανδιναβού ή του Κεντροευρωπαίου, όπως δεν έγινες και την εποχή της ευμάρειας και της ασυδοσίας. Ήσουν και είσαι υποδεέστερος, ένα κατακάθι αυτών που τόσο θαυμάζεις και η χώρα σου ένα τσιφλίκι γι’ αυτούς, όσο εξακολουθείς να υποστηρίζεις διεφθαρμένους προδότες που αφού ρήμαξαν αυτό τον τόπο τώρα επιχειρούν να διχάσουν τον κόσμο και να τον υποτάξουν εντελώς. Έχεις μια ευκαιρία ακόμη, μην την απαρνηθείς.
01/07/15 (Το δημοψήφισμα και η ανευθυνότητα του ελληνικού λαού)
Για λίγες ώρες (;) η Ελλάδα χωρίς πρόγραμμα! Με ληξιπρόθεσμη οφειλή και όχι χρεωκοπία! Για λίγες ώρες ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ από δεσμεύσεις και ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ από τους πιστωτές! Αυτό δε θέλαμε οι περισσότεροι; Δεν μας αξίζει η Ελευθερία όμως, γκρινιάζουμε, κλαιγόμαστε, μας απειλούν για λίγο και μεμιάς υποκύπτουμε. Δεν έχουμε μάθει τι σημαίνει Ελευθερία, γιατί την θεωρούσαμε δεδομένη και δεν χρειάστηκε ποτέ αυτή η γενιά να αγωνιστεί και να παλέψει πραγματικά γι’ αυτήν! Μας πασάρουν μια ζωή που ασφυκτιούμε (δουλειά, δάνεια, λογαριασμοί), και ανταγωνιζόμαστε επί πτωμάτων για να την κατακτήσουμε! Κάποτε το ονομάζανε εξέλιξη τώρα επιβίωση, η ουσία παραμένει η ίδια: να εκπαιδευτείς να ζεις σ’ ένα καπιταλιστικό σύστημα εκεί όπου ελλοχεύει ο ατομικισμός, η διάκριση και η κερδοσκοπία.
Πριν από 5 χρόνια (ενδεχομένως και πιο νωρίς) αυτή η χώρα χρεοκόπησε (υπό τον έλεγχο των θεσμικών οργάνων), μόνο που τώρα, μια άλλη κυβέρνηση με τα όποια καλά ή κακά της σε ρώτησε και σου έδωσε μια ευθύνη και εσύ μέσα στον πανικό ενός αβέβαιου μέλλοντος (χωρίς τον έλεγχο των θεσμικών οργάνων) διαμαρτύρεσαι εντονότερα και από πριν. Πριν από πέντε χρόνια δεν σε ρώτησαν και ούτε σου εξήγησαν πιο θα είναι το μέλλον σου, με το πρώτο μνημόνιο, με το μεσοπρόθεσμο, με το PSI, με την οικουμενική κυβέρνηση, με το δεύτερο μνημόνιο. Κόμματα με μεγαλύτερη εμπειρία δεν ήταν καλύτερα προετοιμασμένα από τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε δώσανε λύσεις για τους χιλιάδες άστεγους, τους απολυμένους, τους κατεστραμμένους αυτής της χώρας. Και όμως, εσύ διαμαρτύρεσαι περισσότερο από πριν. Σχήμα οξύμωρο δεν νομίζεις ή σε έχει τυφλώσει τόσο πια το καθεστώς στο οποίο διαβιείς;
Βλέπεις λίγο τηλεόραση και πανικοβάλλεσαι, για όλα σου φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ και μόνο αυτός. Και αυτό που πραγματικά σκέφτεσαι είναι ο εαυτός σου, όχι τα παιδιά ή τα εγγόνια σου. Αρκεί να πάρεις τον μισθό ή τη σύνταξη εξ ολοκλήρου και όπως ακριβώς το έπραττες. Μια επαναλαμβανόμενη και δουλοπρεπής καθημερινότητα που αν είσαι δυνατός και τυχερός μπορείς να την εμπλουτίζεις με κοκτέιλ ή γκουρμέ επιστρώσεις και ένα σμιλεμένο σώμα. Είναι ανώριμος, ανεύθυνος και αυτοκαταστροφικός αυτός ο λαός, μόλις του παραχωρήσεις ένα πραγματικά αμεσοδημοκρατικό δικαίωμα (δημοψήφισμα) λυγίζει κάτω από το βάρος της συλλογικής ευθύνης, γιατί περί αυτού πρόκειται. Δεν μπορεί να διαχειριστεί ο μέσος όρος την ευθύνη αυτή γιατί διδάχθηκε να εξυπηρετεί μόνο τον εαυτό του και να ζει ακόμη και μέσα στα χρόνια της κρίσης μέσα σε μια επίπλαστη και αντικανονική πραγματικότητα.
Και όμως αυτή η κυβέρνηση κόντρα σε κάθε πρόβλεψη, μόνη εναντίον όλων (ακόμη και σε σημερινό δημοσίευμα των TIMES αναφέρεται πως ο στόχος είναι ο Αλέξης Τσίπρας), σ’ ένα εκβιαστικό και αδίστακτο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, τόλμησε και το έπραξε, και όσο και αν υπαναχωρείς και ενδόμυχα συντάσσεσαι με τους φόβους του ΝΑΙ, αυτό θα επικρατήσει αν δεν επέλθει συμφωνία σήμερα. Ο λαός αυτός έχει υποφέρει πολύ και δεν δουλεύουν όλοι, ούτε όσοι εργάζονται παίρνουν 800 και 1000 ευρώ. Καλύτερα ένα οριακό ΟΧΙ λοιπόν παρά ένα διευρυμένο ΝΑΙ από ανθρώπους που με την πρώτη ευκαιρία είναι ικανή να συνταχθούν με τους προδότες. Φτάνει πια, λίγη ελευθερία, χωρίς καμία συμφωνία, να ανασάνουμε και οι υπόλοιποι. Όσο οι δικοί μου άνθρωποι είναι ακόμη υπερήφανοι, δεν φοβάμαι τίποτα.
03/07/15 (Οι λαοί της Ευρώπης λένε ΟΧΙ)
Οι λαοί της Ευρώπης (Γαλλία, Ισπανία, Αγγλία) βγαίνουν στους δρόμους για να στηρίξουν το ΟΧΙ. Βγαίνουν στους δρόμους για να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον και να βάλουν ένα τέλος στις πολιτικές λιτότητας, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για αυτούς. Αγωνίζονται για τα εργασιακά δικαιώματα, για δικαιότερη ανακατανομή του πλούτου, για κοινωνική δικαιοσύνη, για δωρεάν εκπαίδευση, περίθαλψη, για τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Η Ελλάδα είναι προπομπός αυτής της προσπάθειας για αλλαγή και αυτό οι Ευρωπαίοι πολίτες το αφουγκράζονται και αντιδρούν. Που ακούστηκε λαός μιας χώρας που έχει υποστεί τόσο βάρβαρη οικονομική καταστροφή, όχι μόνο από τις ατασθαλίες του παρελθόντος αλλά και από τα ευρωπαϊκά προγράμματα ”διάσωσης” να βγαίνει στους δρόμους για να στηρίξει τους εκχωρητές της εθνικής κυριαρχίας, τους καταχραστές της δημόσιας περιουσίας, τους προδότες των πρότερων κυβερνήσεων, τους συνεχιστές αυτής της απάνθρωπης πολιτικής;
Που ακούστηκε ένας υποτελής λαός να βγαίνει στου δρόμους και να παρακαλάει για μια γερμανοποιημένη Ελλάδα και ενός κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος που κατέστρεψε κάθε έννοια κοινωνικής πολιτικής και ανθρωπισμού. Ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους για να διεκδικήσει τα δικαιώματα του, για να αγωνιστεί για τον συνάνθρωπο του και όχι για τα καρτέλ του τρόμου, το χρηματιστήριο των δολοφόνων και τις πολυεθνικές των εργοδοτών. Αλλά σάμπως βγήκαν ποτέ στους δρόμους για να καταλάβουν γιατί αγωνίζεται κανείς; Ή μήπως στις δουλειές του πάλεψαν για ένα καλύτερο εργασιακό περιβάλλον; Όχι γιατί δεν το είχαν ανάγκη! Μια κυριαρχική μειοψηφία που έχει μάθει στο φαγκρί, στη σαμπάνια και στη Λουί Βιτόν και έχει τα πλοκάμια και τις ικανότητες να ξελογιάζει και να παρασέρνει και άλλους. Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, όμως, είναι εξαθλιωμένη και αυτό είναι κάτι που θα εκφραστεί την Κυριακή! Όταν ο ελληνικός λαός, ένας κουτοπόνηρος μα περήφανος λαός, θα απαντήσει σε όλους αυτούς και θα έρθει να συναντήσει ένα κοινό όραμα με όσους πολίτες της Ελλάδας και της Ευρώπης ονειρεύονται μια πιο ανθρώπινη κατεύθυνση.
04/07/15 (Το ΟΧΙ της ρήξης ή το ΝΑΙ της καταδίκης;)
Η μεγαλειώδης χθεσινοβραδινή συγκέντρωση των απανταχού υποστηρικτών του ΟΧΙ ήρθε για να επιβεβαιώσει το αυτονόητο. Όταν ένας λαός είναι εξαθλιωμένος, εξαπατημένος και τρομοκρατημένος δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τους εγχώριους και εξωτερικούς φορείς παρά να προσπαθήσει για μια ανατρεπτική και επουσιώδης κοινωνική και πολιτική αλλαγή. Αυτή η επιθυμία ήταν διάχυτη στο πολύχρωμο και ετερόκλητο, συνωστισμένο πλήθος, όχι μόνο γιατί προσωρινά παραμένει στην εξουσία μια άφθαρτη και αδιάφθορη κυβέρνηση με αριστερά χαρακτηριστικά, αλλά και ο γιατί ο κόσμος που τη στηρίζει ή της εναντιώνεται ασκώντας της όμως, γόνιμη κριτική, αντιλήφθηκε πως το δημοψήφισμα διακυβεύει πολλά περισσότερα από την ίδια τη φύση του ερωτήματος και του αποτελέσματος που μπορεί να επιφέρει (αποχώρηση από το ευρώ, χρεωκοπία ή ψήφιση επώδυνων μέτρων). Ο πολωτικός και επιθετικός τρόπος (προπαγάνδα, καταστροφολογία, αμφιλεγόμενες δημοσκοπήσεις, απολύσεις – αργία των εργαζομένων) με τον οποίο αντέδρασε ένα ισχυρό νεοφιλελεύθερο σύστημα (πολιτικοί, δημοσιογράφοι, εφοπλιστές, επιχειρηματίες και κάποιοι καλλιτέχνες) μπορεί να δίχασε αρκετούς, ένωσε όμως όλους τους υπόλοιπους κάτω από μια κοινή ομπρέλα, επαναφέροντας στο προσκήνιο παραμελημένες έννοιες, όπως είναι η δημοκρατία και η ανεξαρτησία μιας χώρας, αλλά και η ελευθερία και η αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου.
Το οικονομικό καθεστώς, μέσα στην ανεξέλεγκτη και αμείλικτη πολεμική του δε δίστασε να χρησιμοποιήσει και όλες, εκείνες, τις πολιτικές προσωπικότητες που μας οδήγησαν σε αυτή την καταστροφή. Δεν του έφτανε η τρομοκρατική φρενίτιδα ήθελε να χρησιμοποιήσει και τους πρωτεργάτες της διαπλοκής για να εμπνεύσει ασφάλεια και σταθερότητα. Μόνο που ο κόσμος αντέδρασε και ενθυμήθηκε του λόγους και τα πρόσωπα που τον οδήγησαν και από τότε τον έχουν, μετέωρο, στο γκρεμό. Μπορεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, να υποσχέθηκε πολλά παράλογα και ανεφάρμοστα προεκλογικά και να έφτασε μέχρι τελευταία στιγμή για να εξαγγείλει το δημοψήφισμα, αλλά τουλάχιστον έδωσε τη δημοκρατική δυνατότητα στον κόσμο να αφυπνιστεί, να ενωθεί και να εναντιωθεί. Και αυτή την ενότητα μπορούσε να την αφουγκραστεί κανείς, όταν το ρυθμικό ΟΧΙ ακουγόταν, όχι μόνο από τους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από δεκάδες άλλους πολιτικούς χρωματισμούς, δίκτυα και φορείς και στα βλέμματα των συγκεντρωμένων δεν έβλεπες μόνο αγωνία ή συγκίνηση, αλλά και επιθυμία για ανατροπή της υπάρχουσας δολοφονικής και ατελέσφορης, οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής. Ο εχθρός αν και ανυπέρβλητος, δεν θα μπορούσε να φαντάζει ποτέ πιο ορατός, μπροστά στον πανικό του (φοβάται τον λαό) δεν δίστασε να αποκαλύψει όλα του τα όπλα. Και τώρα, ο ελληνικός λαός, καλείται να αποφασίσει για ένα μέλλον που δεν αφορά μόνο τον ίδιο, αλλά και την Ευρώπη, που δεν αφορά μόνο την γενιά αυτή αλλά και την επόμενη.
