Weekends
Πώς είναι για ένα ανήλικο παιδί το να μεγαλώνει με χωρισμένους κηδεμόνες; Ποιά είναι τα συναισθήματα που το πλημμυρίζουν, κάθε φορά που αποχωρίζεται τον έναν από τους δύο; Πώς διαχειρίζεται την πνευματική και ψυχική νευρικότητα που δημιουργεί ο αναπόφευκτος διαμοιρασμός; Την προσωπική του εμπειρία από τούτη, την κάθε άλλο παρά επιθυμητή και βολική συνθήκη, θέλησε να μεταφέρει σε μια ταινία μικρού μήκους κινουμένων σχεδίων, ο ανερχόμενος σκηνοθέτης και σεναριογράφος Τρέβορ Τζιμένεζ, και ετούτο είναι κάτι που το κατόρθωσε με εκπληκτική μέθοδο, τόσο αφηγηματικά (η δράση καταμερίζεται ανάμεσα σε δύο διαφορετικές κατοικίες, τον ρεαλισμό διαδέχονται εναλλάξ υπερρεαλιστικές στιγμές) όσο και σχεδιαστικά (τα αντικείμενα και οι χαρακτήρες είναι αποτέλεσμα ενός θαυμάσιου, δύο διαστάσεων σχεδίου, ο καμβάς που τους περιβάλλει, έχει κατασκευαστεί χειροποίητα από κάρβουνο). Εργαζόμενος ως σχεδιαστής – αφηγητής ιστοριών, στο δημιουργικό τμήμα ενός κινηματογραφικού στούντιο κινουμένων σχεδίων, σαν και αυτό της Pixar (αφενός, για το ‘Ψάχνοντας την Ντόρι’, 2016 και αφετέρου για το ‘Coco’, 2017), ο Καναδός δημιουργός, δεν άφησε αναξιοποίητη τη δυνατότητα που δίνει το εγνωσμένο τούτο στούντιο (μέσω ενός παραδειγματικού συστήματος συνεργατικής εκπαίδευσης, επιτρέπεται στους υπαλλήλους που εργάζονται στο δημιουργικό παράρτημα, να αντλήσουν μέρος από τους απαραίτητους χρηματικούς πόρους, προκειμένου να πραγματώσουν τα σχέδια τους), για να δημιουργήσει το ‘Weekends’. Έναν ολόκληρο χρόνο διήρκεσαν τα κινηματογραφικά γυρίσματα, γι’ αυτό το δεκαπέντε λεπτών, χωρίς διαλόγους, δραματουργικό και απεικονιστικό κομψοτέχνημα, που λογίζεται ως τέτοιο, χάρη και στην ανεκτίμητη συνεισφορά του σχεδιαστή χαρακτήρων και εικονογράφου Κρις Σασάκι (για τις ανάγκες της ταινίας, ενασχολήθηκε σαν σχεδιαστής παραγωγής, και ως τέτοιος, προσδιόρισε το ύφος που θα έχει το κινούμενο σχέδιο), και του κολορίστα Σον Γουέλς (αρμόδιος, για την επιλογή μιας πλούσιας χρωματικής παλέτας, που ταιριάζει με το πέρασμα του χρόνου, την αοριστία της μνήμης, τις αισθηματικές κυμάνσεις).
Ο Τρέβορ Τζιμένεζ έκανε ένα πρόχειρο, αυτοτελές σχέδιο, πριν από δέκα χρόνια, στο οποίο δεν ήταν ολίγοι όσοι το είδαν και το αντιμετώπισαν θετικά. Υπήρχε μια οικουμενικότητα και μια ταύτιση, στη σκηνή που αναπαριστούσε ένα ανήλικο παιδί να φεύγει από την οικία που συγκατοικεί με τη μητέρα του με τις βαλίτσες στα χέρια του, έτοιμο να μπει στο αυτοκίνητο που τον περιμένει ο πατέρας του, για να περάσει το σαββατοκύριακο μαζί του, και με την αντίδραση που βρήκε από το περιβάλλον του, του δημιουργήθηκε η αίσθηση, πως πιθανώς να υπήρχε μια μικρή ταινία με μεγάλη καρδιά, μέσα σε τούτο το πρώτο σκίτσο που έφτιαξε.
Καλύπτοντας έναν χρόνο από τον βίο των διαζευγμένων κηδεμόνων και τοποθετημένο στο Τορόντο του Καναδά, της δεκαετίας του 1980, το ‘Weekends’, δίνει από την αρχή το στίγμα του, μιας και αρχίζει με μια ανάλογη σκηνή. Το μικρό αγόρι, θα περάσει πολύ ευχάριστα το σαββατοκύριακο με τον πατέρα του, όμως αυτό θα παρέλθει. Μόνο και μόνο για να γυρίσει στο σπίτι που διαμένει με τη μητέρα του, να έρθει το επόμενο σαββατοκύριακο, να περάσει και αυτό, και ούτω καθεξής. Στο μεσοδιάστημα, αρκετές αλλαγές θα συμβούν στις χωριστές ζωές των δύο ενήλικων, που όμως, εξαιρουμένης της βιαστικής συνάντησης της μητέρας με έναν άλλον άνδρα και της αντίστοιχης του πατέρα με μια άλλη γυναίκα, κάπως αργότερα, μένουν έξω από το κάδρο. Στο πρώτο μέρος, μονοπωλεί το κινηματογραφικό ενδιαφέρον ο πατέρας, μιας και είναι συνεπής, και έτσι είναι συχνές οι φορές που επισκέπτεται την οικία, για να παραλάβει τον κατενθουσιασμένο και ανυπόμονο γόνο του. Στο δεύτερο, όμως, το ίδιο συμβαίνει με τη μητέρα, μιας και η δική της (ερωτική) σύνδεση δεν θα έχει αίσιο τέλος, ενώ εκείνη του πατέρα, θα έχει τέτοιο, που όσο σκληρό και στενάχωρο και αν είναι, για ένα μικρό παιδί, θα τον απομακρύνει. Εξέλιξη που κατά πως φαίνεται, θα δέσει τη μητέρα με το μικρό αγόρι, παρά το γεγονός, ότι το τελευταίο, δεν θα σταματήσει να αναζητά τον άφαντο πατέρα. Ο Τρέβορ Τζιμένεζ ανακαλεί τις σκορπισμένες και θαμπωμένες αναμνήσεις του και τούτο είναι κάτι που αντικατοπτρίζεται και μέσα από το μουτζουρωμένο, χοντροκαμωμένο, περίπου ερασιτεχνικό σχέδιο, που όμως ανταποκρίνεται στην εντύπωση του αφτιασίδωτου, του μισοτελειωμένου και του ξεθωριασμένου, που ήτανε και το κύριο επιδιωκόμενο. Και τις εμπλουτίζει, καθώς το επιτρέπει, το ίδιο το ιδιαίτερο είδος του κινούμενου σχεδίου, τ’ ότι η ιστορία είναι βιωματική και ιδωμένη μέσα από τα αθώα μάτια ενός ανήλικου παιδιού και τ’ ότι μέσα από τα όνειρα, ενεργοποιείται το ασυνείδητο, το μέρος που βοηθά να ερευνηθούν τα αντικρουόμενα αισθήματα που προκαλεί σε ένα τέτοιο παιδί, ο συζυγικός χωρισμός και η προσπάθεια των ανικανοποίητων γονέων να βρουν σε άλλους ανθρώπους την καλοτυχία.
Σε μια σειρά από μη ρεαλιστικά στιγμιότυπα που παρεμβάλλονται, η πεζή πραγματικότητα διαστρεβλώνεται και αγγίζει το παράλογο, ή και το εφιαλτικό. Σκηνές σαν και αυτή, όπου τα έπιπλα, τα αντικείμενα και το μικρό αγόρι αιωρούνται, τη στιγμή που οι γονείς έχουν χάσει την σωματική τους υπόσταση (ο αλγεινός αντίκτυπος του χωρισμού και της μετακόμισης) ή αυτή ενός φλογώδους και επικίνδυνου άνδρα που τον επισκέπτεται (η αρνητική άποψη που έχει διαμορφώσει, για τον νέο σύντροφο της μητέρας). Σουρεαλιστικές στιγμές, αρμονικά τοποθετημένες (η σύνθεση των εικόνων έχει γίνει από τον ίδιο τον Τρέβορ Τζιμένεζ που έχει αναλάβει και το μοντάρισμα), που λόγω και της απουσίας διαλογικών μέρων, καλύπτουν τα συναισθηματικά κενά που δημιουργούνται, κάνουν ακόμη πιο ενδιαφέρουσα τη θέαση και δείχνουν πως το ανήλικο παιδί, εν αντιθέσει με τον αληθινό κόσμο, παρά την ιδιαιτερότητα του εσωτερικού του κόσμου, έχει περισσότερο έλεγχο. Ακόμη, πάντως, κι αν η ταινία έμενε σε ένα αρχικό επίπεδο, με σκηνές σαν και εκείνη, όπου το μικρό αγόρι αγκαλιάζει λυπημένο ένα ομοίωμα αλόγου, που γεμίζει με χρωματιστές δαχτυλιές, το αδειανό, νέο του δωμάτιο, ή που κοντοστέκεται στο μέσο της πορείας που κάνει για να πάει από το όχημα του πατέρα του στο οίκημα της μητέρας του, σε μια από τις τελευταίες επισκέψεις του προτελευταίου, θα ήταν αρκετές, για να δείξουν, τον τραυματισμένο του παιδικό ψυχισμό. Με τούτα και με κείνα, παρά τη σύντομη διάρκειά του, το ‘Weekends’ αποτελεί μια νοσταλγική, ευφάνταστη και ολοκληρωμένη εξερεύνηση της παιδικής ηλικίας, που υπομιμνήσκει πως μερικές φορές, κάποιες οικογένειες δεν μπορούν να μείνουν για πάντα μαζί, και πως ακόμη και κάτω από μια τέτοια περίσταση, η αγάπη ενός γονέα προς το παιδί ή ανάστροφα, διατηρείται δυνατή.
