Το Αμφιθεατρο Του Παραλογου

Παρά τις τεράστιες ελλείψεις σε διδακτικό προσωπικό και προσωπικό φύλαξης, βιβλία και τεχνολογικό εξοπλισμό, έρευνα και υποτροφίες, και τ’ ότι προσβάλλεται το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων σύμφωνα με το άρθρο 16 του Συντάγματος, η είδηση πως η κυβέρνηση δηλώνει πρόθυμη να δαπανήσει σε ετήσια βάση περίπου 20.000.000 ευρώ για να καλύψει τη μισθοδοσία χιλίων τριάντα οργανικών επί θητεία θέσεων ειδικών φρουρών που θα τοποθετηθούν μέσα στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, για να πατάξουν τα περιστατικά βίας και ανομίας (που όμως δεν είναι τόσα όσα έχουν αφήσει να νοηθεί, για να δικαιολογήσουν την απόφαση τούτη και η νομοθεσία επέτρεπε την παρέμβαση της αστυνομίας στα ποινικά αδικήματα), προκάλεσε εκτεταμένες αντιδράσεις. Τοσούτω μάλλον εφόσον στο νομοσχέδιο που κατατέθηκε και ψηφίστηκε με ευρύτατη πλειοψηφία, εν μέσω πανδημίας και έκτακτων περιοριστικών μέτρων, υπήρχαν ασάφειες για το τι οπλισμό θα φέρει το ειδικό αυτό σώμα, και τ’ ότι το τελευταίο θα έχει επαυξημένες εξουσίες, μιας και θα λογοδοτεί απευθείας στην ΕΛ.ΑΣ και όχι στις πρυτανικές αρχές ή θα αναλαμβάνει τον ρόλο του ανακριτή, παράλληλα με το πειθαρχικό δίκαιο που εισάγεται εις βάρος των φοιτητών, που είναι τόσο κατάπτυστο και προβληματικό που δείχνει πως στόχος είναι η περιστολή της ελευθερίας του λόγου και η καταστολή του φοιτητικού κινήματος. Εκτός των άλλων ζητημάτων που ανακύπτουν από το προκείμενο νομοσχέδιο (της σύνδεσης της χρηματοδότησης των ΑΕΙ με τον αριθμό των φοιτητών, τους όρους κατάργησης των «αιώνιων» φοιτητών» και την καθιέρωση ελάχιστης βάσης εισαγωγής), από την πρώτη στιγμή, η Σύνοδος των Πρυτάνεων εξέφρασε ενστάσεις και επιφυλάξεις αναφορικά με την ίδρυση της πανεπιστημιακής αστυνομίας, την αυστηρή επίβλεψη στα πανεπιστημιακά ιδρύματα και το πειθαρχικό δίκαιο εις βάρος των φοιτητών.

Αντιπροσωπευτικό του μεγέθους που έλαβαν οι διαμαρτυρίες είναι πως περισσότεροι από οκτακόσιοι καθηγητές πανεπιστημίων και ερευνητές σε ακαδημαϊκά ιδρύματα σε ολόκληρο τον κόσμο, υπέγραψαν κείμενο της πρωτοβουλίας «Όχι Αστυνομία στα Πανεπιστήμια», τη στιγμή που πέρα από τη δημιουργία και την κυκλοφορία του συγκεκριμένου κειμένου ή την πραγματοποίηση μιας εποικοδομητικής διαδικτυακής συζήτησης (‘Η αστυνομία στα ΑΕΙ και το νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας’) που εκτιμάται πως παρακολούθησαν δεκαπέντε χιλιάδες χρήστες (χωρίς να υποτιμάται η επιτυχία που είχε μια παρόμοια διοργάνωση που διεξήχθη, λίγες εβδομάδες νωρίτερα), μέλη της ανεξάρτητης τούτης πρωτοβουλίας (κυρίως, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, τεχνικοί του κινηματογράφου), προέβησαν σε μια ακόμη κίνηση που παρά την αρχική απαγόρευση από το Facebook, έκανε αίσθηση μόλις ξεπέρασε τα εμπόδια.

Με ένα τετράλεπτο βίντεο που εμπνέεται από το Θέατρο του Παραλόγου, όχι μονάχα όσον αφορά τον τίτλο, αλλά και επειδή αναδεικνύει με κινηματογραφικά μη αναμενόμενο τρόπο διαστάσεις μιας οργουελικής πραγματικότητας, το ‘Αμφιθέατρο του Παραλόγου’ αποτελεί μια στοχευμένη και αποτελεσματική προσπάθεια, να καταλάβουν το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι το πόσο ανορθολογικά και επικίνδυνα είναι όλα όσα ευαγγελίζεται το πρόσφατο, πολυσυζητημένο σχέδιο νόμου για την Παιδεία: «Εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, προστασία της ακαδημαϊκής ελευθερίας, αναβάθμιση του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος και άλλες διατάξεις». Εν είδει πρόβας, ένας διδάσκαλος (Χρήστος Στέργιογλου) με το που μπαίνει σε ένα αμφιθέατρο αρχίζει να διαβάζει ένα κείμενο που ξεκινάει με τον ακόλουθο τρόπο: «Άρθρο οκτώ, παράγραφος ένα, συνιστώνται ομάδες προστασίας πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, Ο.Π.Π.Ι., οι οποίες συγκροτούνται από αστυνομικό προσωπικό και ειδικούς φρουρούς που διορίζονται για τον σκοπό αυτό». Κείμενο που επί της ουσίας, συμπυκνώνει τις αρμοδιότητες και τα καθήκοντα των ομάδων προστασίας πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Κείμενο που δεν διαβάζεται απνευστί από τον καθηγητή, μιας και μετά από κάθε πρόταση που διατυπώνει, διακόπτεται από τους ολιγάριθμους φοιτητές (Γιάννης Στάνκογλου, Κόρα Καρβούνη, Μάκης Παπαδημητρίου και Ναταλία Σουΐφτ). Οι τελευταίοι, προβληματισμένοι, εμπλουτίζουν με τον λογισμό τους, τα αμφιλεγόμενα σημεία που αναφέρει ο ακαδημαϊκός. Άλλοτε με ισοπεδωτικό χιούμορ (όταν ο καθηγητής επισημαίνει πως «οι διοικήσεις των ΑΕΙ διευκολύνουν το έργο των Ο.Π.Π.Ι.», οι φοιτητές σχολιάζουν συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον «Όπως Αμερική. Αυτά δεν γίνονται ούτε εκεί. Γίνονται πάντως στην Τουρκία. Αλλά δεν κάνει ομοιοκαταληξία») και άλλοτε με μεγαλύτερη συναίσθηση της σοβαρότητας (όταν ο καθηγητής λέει πως «στους ειδικούς φρουρούς που στελεχώνουν τις ομάδες προστασίας πανεπιστημιακών ιδρυμάτων Ο.Π.Π.Ι, επιτρέπεται η άσκηση προανακριτικών καθηκόντων», οι φοιτητές σχολιάζουν συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον «Όταν κανείς συλλαμβάνεται να λερώνει έναν τοίχο, να ηχορυπαίνει, να αντιγράφει. Θα του τραβούν το αυτί; Θα του γίνεται σωματικός έλεγχος; Χειροπέδες; Και ανάκριση; Μέχρι να ομολογήσει». Σε κάθε περίπτωση, με ύφος και ρυθμό που σε σεβαστό βαθμό ανταποκρίνεται στη διαφορετική ιδιοσυγκρασία των παριστάμενων μα και στον εξόφθαλμο παραλογισμό του νομοσχεδίου για την Παιδεία.

«Σε αυτό το Αμφιθέατρο του Παραλόγου θα βρεθούμε;» αναρωτιούνται εύλογα, διαμέσου επεξηγηματικής καρτέλας, στο τέλος του βίντεο, οι κοινωνικοπολιτικά ευαισθητοποιημένοι άνθρωποι που ευρίσκονται πίσω από τούτο το εγχείρημα (Αλέξης Αλεξίου, Ναταλία Σουΐφτ, ΑΝΜΑΡ, Αλεξάνδρα Ανδρούσου, Χρήστος Δούρος, Νίκος Έξαρχος, Ειρήνη Θεοδωροπούλου, Χρήστος Καραμάνης, Κόρα Καρβούνη, Τάκης Καρδάσης, Βασιλική Γιολάντα Κήτα, Χριστίνα Λαρδίκου, Νίκος Κορωνίδης, Φανή Κουντούρη, Μανώλης Μανουσάκης, Ειρήνη Μίχα, Νίκη Μπίζου, Αφροδίτη Νικολαΐδου, Δημήτρης Ρουχίτσας, Αντιγόνη Ρώτα, Άκης Γουρζουλίδης, Μάκης Παπαδημητρίου, Γιάννης Στάνκογλου, Χρήστος Στέργιογλου, Λάμπης Χαραλαμπίδης, Κώστας Στυλιανού, Γιώργος Τασιούλας, Θανάσης Τότσικας, Γιώργος Φουρτούνης και Ελίνα Ψύκου) και συνεχίζουν «Το ελληνικό πανεπιστήμιο χρειάζεται να είναι αυτοδιοίκητο, όπως ορίζει το Σύνταγμα και να χρηματοδοτείται σωστά. Η φύλαξη είναι υπόθεση του ίδιου του πανεπιστημίου. Στην Ευρώπη γίνεται από τα ίδια τα ιδρύματα με το αντίστοιχο κονδύλι». Με την ξαφνική εκπυρσοκρότηση ενός πιστολιού, τη στιγμή που ακούγεται ο στίχος “Ποιος μου σπρώχνει συνέχεια το σκαμπό κάτω απ’ τα πόδια” από το τραγούδι που συνοδεύει τα παραπάνω (‘Το Παιδικό’ του Φοίβου Δεληβοριά), να προξενεί πρόσθετους, ανεπιθύμητους συνειρμούς, φαίνεται το πόσο επιτακτική ανάγκη είναι να υιοθετηθούν όσα αναγράφονται.