Τα καλυτερα αλμπουμ της χρονιας (6 – 10)
6) Leonard Cohen – Popular Problems
Με (σχεδόν) 100 λέξεις: O γερόλυκος Leonard στα 80 του χρόνια παραμένει ακμαιότατος χαρίζοντας μας άλλον έναν πανέμορφο δίσκο. Τι να γράψεις για τον Cohen που δεν έχει ειπωθεί και πως να χαρακτηρίσεις άλλη μια από τις πολλές δισκογραφικές του καταθέσεις. Σίγουρα στο τελευταίο του πόνημα τα εύσημα θα μπορούσαν να αποδοθούν στον παραγωγό Patrick Leonard και στις δημιουργικές του απολήξεις. Όλο όμως εκείνο το εξαιρετικά δομημένο συνονθύλευμα από μουσικά στοιχεία και αναφορές (καμπαρέ, τζαζ, φανκ, σόουλ και κάντρι) δεν θα ήταν το ίδιο αν στο μικρόφωνο δεν βρισκόταν η τόσο χαρακτηριστική βραχνάδα του Cohen και οι ποιητικοί στίχοι που αυτή απαγγέλλει: ”I have to die a little, Between each murderous plot, And when I’m finished thinking, I have to die a lot” (Almost Like the Blues) ή ”This was your heart, This swarm of flies, This was once your mouth, This bowl of lies” (Nevermind). Ειδική μνεία θα πρέπει να αποδοθεί και στα εξαιρετικά β’ γυναικεία φωνητικά που σιγοντάρουν και συμπληρώνουν όπου κρίνεται απαραίτητο τη φωνή του Leonard.
Top Tracks: Slow, Almost Like The Blues, A Street, Did I Ever Love You, Nevermind
7) Neneh Cherry – Blank Project
Με (σχεδόν) 100 λέξεις: Από το 1996 είχε να εκδώσει σόλο δισκογραφική δουλειά μια από τις μεγάλες γυναικείες φωνές των 90’s. Κρίμα που αυτή η επιστροφή δεν συνοδεύεται στο τέλος της χρονιάς από την αναγνώριση που της αναλογεί. Και αυτό γιατί η Neneh Cherry βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα. Οι πλούσιες και σε σημεία υψηλές διακυμάνσεις της τόσο ιδιαίτερης φωνής της βρίσκονται όλες εδώ. Και το ακόμη πιο υπέροχο είναι πως η επιστροφή αυτή δεν στηρίζεται μόνο στη φωνή της αλλά και στην καθοριστική συμβολή του κύριου Kieran Hebden (Four Tet) στην παραγωγή των κομματιών. Ο Four Tet υπογραμμίζει διακριτικά τη στεντόρεια φωνή της με τις γνωστές του μινιμαλιστικές αρμονίες και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην την καπελώνει μα να την αναδεικνύει. Από την συνεργασία τους προκύπτουν μερικά εξαιρετικά διαμάντια που κινούνται στις παρυφές της ελεκτρόνικα, του τριπ-χοπ και του ευρύτερου εναλλακτικού ήχου.
Top Tracks: Blank Project, Spit Three Times, Weightless, Cynical, Dossier
8) Electric Litany – Enduring Days You Will Overcome
Με (σχεδόν) 100 λέξεις: Οι κατά το ήμισυ Έλληνες Electric Litany χρησιμοποίησαν τη μέθοδο του crowdfunding για να χρηματοδοτήσουν τη δεύτερη μόλις δισκογραφική τους δουλειά και τον διάσημο Alan Parsons (μηχανικός ήχου στα θρυλικά Abbey Road των Beatles και The Dark Side of the Moon των Pink Floyd) στο τιμόνι της παραγωγής. Το αποτέλεσμα δεν απομακρύνεται ιδιαίτερα από το δισκογραφικό τους ντεμπούτο (How to Be a Child & Win the War, 2010) διαθέτει όμως όλα εκείνα τα εχέγγυα ώστε οι Electric Litany να σφυρηλατήσουν και να θεμελιώσουν τον ήχο τους. Στα χέρια του Alan Parsons οι ουκ ολίγες νεοκυματικές και γοτθικές αναφορές δεν περιορίζουν τις πραγματικές δυνατότητες της μπάντας και εκείνη με τη σειρά της απελευθερωμένη και ασφαλή προσθέτει οπερετικά, επτανησιακά και θρησκευτικά στοιχεία χαρίζοντας μερικές αξιομνημόνευτες στιγμές που αγγίζουν το μεγαλείο.
Top Tracks: Silence, The Soul Remembers Everything, Name, Feather Of Ecstasy, Empty Sea
9) Sharon Van Etten – Are We There
Με (σχεδόν) 100 λέξεις: Περισσότερο εξωστρεφής και κατασταλαγμένη από το παρελθόν η ταλαντούχα Sharon Van Etten ωριμάζει και καταθέτει την πιο εύπεπτη και ολοκληρωμένη δισκογραφική της δουλειά. Μπορεί να θυμίζει πολλές άλλες ερμηνεύτριες (από την Cat Power μέχρι την Pj Harvey) αλλά η παρουσία της τη φετινή χρονιά συμπληρώνει ένα κενό που δεν είναι καθόλου αμελητέο: της ερμηνεύτριας και δημιουργού που δεν φοβάται να καταθέσει την ψυχή της μέσα από τα προσωπικά βιώματα που αυτή κουβαλάει. Με συνοδεία πιάνου ή κιθάρας διηγείται ιστορίες ατελέσφορου έρωτα και αναπόφευκτου χωρισμού. Λιτές μα απέριττες συνθέσεις που σταδιακά εγκλωβίζουν τον ακροατή μέσα από τη σπαρακτική και γυμνή ερμηνεία της Sharon και την οικειότητα των όσων αυτή διηγείται. Ένα ελάχιστα πιο τολμηρό και λιγότερο μελοδραματικό σύνολο θα είχε δώσει ένα αριστούργημα ακόμη κι έτσι όμως τα καταφέρνει περίφημα.
Top Tracks: Taking Chances, Your Love Is Killing Me, You Know Me Well, Break Me, Every Time The Sun Comes Up
10) Interpol – El Pintor
Με (σχεδόν) 100 λέξεις: Μετά από δύο ημι-αποτυχημένα στη σειρά άλμπουμ (Our Love to Admire, 2007 και Interpol, 2010) oι Interpol επιστρέφουν σε αυτό που γνωρίζουν τόσο καλά να κάνουν: να διηγούνται με ατμοσφαιρικό τρόπο σκοτεινές ιστορίες γεμάτες πόνο και θλίψη. Και μόνο αυτό είναι λόγος αρκετός ώστε να βρίσκονται στη δεκάδα. Μπορεί στις τάξεις τους να μην διαθέτουν το τόσο χαρακτηριστικό μπάσο του Carlos Dengler έχουν όμως ουκ ολίγες φρέσκες ιδέες που ακούγονται με δυναμικό και γεμάτο ήχο. Άλμπουμ που μέσα από ένα αξιοπρεπές υλικό υπενθυμίζει και επιβεβαιώνει πόσο μεγάλη μπάντα ήταν στις απαρχές του 2000 οι Interpol. Δύσκολα θα κερδίσει νέους οπαδούς, όμως θα συντηρήσει τους παλιούς και θα επαναφέρει στις τάξεις του όσους έχουν από καιρό αποχωρήσει.
Top Tracks: My Desire, Same Town New Story, My Blue Supreme, Breaker 1, Ancient Ways
